ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธรรมะเพื่อประชsl
เปรต ๑ ๒ ตระกูล (๓)
๑๓๒
ในครั้งนี้ เรื่องราวชีวิตในเปตโลกของเปรต ๑๒ ตระกูล
ซึ่งอยู่ในดินแดนอบายภูมิ ซึ่งเมื่อครั้งที่แล้วหลวงพ่อได้อธิบาย
ถึงความเป็นอยู่ของวันตาสาเปรต กุณปขาทาเปรต และคูถขา
ทาเปรตไว้แล้ว ต่อมาเป็นเปรตตระกูลที่ ๔ คือ อัคคีชาลมุขา
เปรต มีรูปร่างผอมโซ เปรตเหล่านั้นมีเปลวไฟแลบออกมาจาก
ปากตลอดเวลา ทั้งกลางวันกลางคืน ไฟไหม้ปากไหม้ลิ้นเจ็บแสบ
เจ็บร้อน ครั้นทนไม่ได้ก็วิ่งร้องไห้ครวญครางไปไกลถึงร้อยโยชน์
พันโยชน์ ถึงกระนั้นไฟก็ไม่ดับ กลับเป็นเปลวเผาลนปากและลิ้น
หนักเข้าไปอีก กรรมที่ทําให้มาเป็นเปรตชนิดนี้ เนื่องจากในชาติ
ก่อน เปรตเหล่านี้เป็นคนตระหนี่เหนียวแน่น เมื่อมีใครมาขอ
ครั้นจะไม่ให้ก็กลัวคนอื่นเขาดูถูกดูแคลน จึงแกล้งให้สิ่งของร้อนๆ
เพื่อหวังจะแกล้งให้ผู้รับเข็ดหลาบ จะได้เลิกมาขอ เพราะไม่เห็น
อานิสงส์ของการบริจาคทาน ตามวิสัยของคนตระหนี่จัดนั่นเอง
เปรตตระกูลที่ ๕ คือ สุจิมุขาเปรต มีรูปร่างแปลกพิกล
คือ เท้าทั้งสองใหญ่โต คอยาวมาก แต่ปากเท่ารูเข็ม จะได้
อาหารมาบริโภคแต่ละครั้งก็ไม่พออิ่ม ไม่พออยาก เพราะมีปาก
เท่ารูเข็มเท่านั้น อาหารไม่อาจผ่านช่องปากเข้าไปได้ง่ายๆ
อยากกินแต่กินไม่ได้ ต้องเสวยทุกขเวทนาแสนลำบาก มี
*โลกทีปนี (พระพรหมโมลี)