ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธรรมะเพื่อประชsl
เปรต ๑ ๒ ตระกูล (๒)
๑๒๔
ลงกลายเป็นศพขึ้นอืดเน่าเหม็น เปรตเหล่านี้ก็จะดีอกดีใจวิ่ง
เข้าไปดูดโอชะที่เน่าเหม็นจากซากอสุภะนั้น เพราะผลกรรมที่
ทํามาในปางก่อน คือเมื่อครั้งเป็นมนุษย์มีความตระหนี่ เมื่อมี
ผู้มาขอบริจาคทาน ก็แกล้งให้ของที่ไม่ควรให้ ด้วยปรารถนาจะ
แกล้งประชดประชัน ไม่เคารพในทาน จึงต้องมาเกิดในกำเนิด
เปรตพวกนี้
ตระกูลที่ ๓ คือ คูถขาทาเปรต มีรูปร่างน่าสะอิดสะเอียน
น่าเกลียดน่าชังต่อผู้ได้พบเห็นมาก เปรตชนิดนี้จะเที่ยวแสวงหา
คูถคืออุจจาระที่คนถ่ายเอาไว้ ยิ่งมีกลิ่นเหม็นมากเท่าไรก็ยิ่งชอบ
เมื่อเปรตเหล่านี้เห็นอุจจาระแล้วก็จะดีใจจนเนื้อเต้น รีบวิ่ง
เข้าไปที่กองอุจจาระเหมือนสุนัขอย่างนั้นแหละ ครั้นไปถึงก็ก้ม
หน้าดูดเอาโอชะของคูณนั้นเป็นอาหาร แต่ก็ไม่เคยได้อิ่มเลย
ที่ต้องมาเกิดเป็นเปรตชนิดนี้ เพราะชาติก่อนเป็นคน
ตระหนี่จัด เมื่อหมู่ญาติที่ตกทุกข์ได้ยาก หรือผู้คนมาหาเพื่อขอ
ความช่วยเหลือขอข้าวขอน้ำดื่ม จะเกิดอาการขุ่นเคืองขึ้นมาทันที
ชี้ไปที่มูลสัตว์พร้อมกับบอกว่า “ถ้าอยากได้ ก็จงเอาไปกินเถิด
แต่จะมาเอาข้าวปลาอาหาร ข้าไม่ให้หรอก” แล้วก็ขับไล่ไสส่ง
ไปด้วยความโกรธ ด่าด้วยคําผรุสวาทหยาบคาย ตายแล้วจึง
ต้องไปเกิดเป็นเปรตกินคูถอยู่อย่างนี้