ธรรมะเพื่อประชาชน : หน้า 417/585

ธรรมะเพื่อประชาชl อสัญญีสัตตา พรหม ๔๑๖ บุญที่เป็นสุดยอดของบุญคือการฝึกฝนใจให้หยุดนิ่ง ถึงแม้ว่าปกติของใจจะไม่อยู่นิ่ง มักจะท่องเที่ยวไปตลอดเวลา บางครั้งก็ล่องลอยไปจนตามไม่ทัน ผู้ที่ไม่ระวังรักษาใจ ปล่อยใจ ให้ฟุ้งซ่านไปอย่างนั้น จะมีชีวิตที่อึดอัดคับแคบ ไม่มีความสุข ในชีวิต แต่หากเรารู้เท่าทันธรรมชาติของใจ และรู้จักปรับใจ ด้วยการนำใจที่ซัดส่ายล่องลอยไปตามที่ต่างๆ ให้มาหยุดนิ่งอยู่ ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ซึ่งเป็นที่ตั้งถาวรของใจ เราย่อมพบ ความสุขที่ไม่เคยได้รับมาก่อนเลยในชีวิต ใจหยุดคือที่มาแห่ง ความสุขที่แท้จริง ยิ่งใจหยุดนิ่งมากเท่าไร ความสุขก็ยิ่งมากขึ้น ไปตามลำดับ การอบรมใจให้หยุดนิ่งเป็นสิ่งที่ต้องทำกันทุกๆ วัน เพราะเป็นจุดเริ่มต้นสําคัญที่จะนำเราก้าวไปสู่จุดหมายปลาย ทางของชีวิตคือได้บรรลุมรรคผลนิพพาน มีวาระพระบาลีที่ปรากฏใน มหาโควินทสูตร ว่า “ดูก่อนพราหมณ์ สัตว์ละความยึดถืออัตตาว่า เป็นของเรา ในสัตว์ทั้งหลายที่เกิดเป็นมนุษย์ เป็นผู้เดียว โดดเด่น น้อมไปในกรุณาเป็นผู้ปราศจากกลิ่นเหม็น เว้นจาก เมถุน ตั้งอยู่ในธรรมนี้ และศึกษาอยู่ในธรรมนี้ จึงจะถึง พรหมโลกได้” เส้นทางไปสู่พรหมโลก เพื่อเสวยพรหมสมบัติอันล้ำเลิศ