ธรรมะเพื่อประชาชน: เรื่องราวของเปรตผู้มีฤทธิ์ : หน้า 108/585

ธรรมะเพื่อประชาช ภพ ของเปรตผู้มีฤทธิ์ ๑๐๗ ๗๐๐ ปี เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าของเรา เสด็จอุบัติขึ้นในโลก ขณะพระองค์กำลังประกาศธรรมอยู่ในกรุงสาวัตถี นางเกิดความ คิดถึงพ่อแม่และหมู่ญาติ จึงขอร้องอมนุษย์ให้นำนางกลับไปหา พ่อแม่และหมู่ญาติ แต่อมนุษย์รักนางมาก จึงไม่อยากให้กลับไป ยังโลกมนุษย์ พยายามห้ามนางว่านางมาอยู่ในวิมานนี้ ๗๐๐ ปี แล้ว หมู่ญาติของนางตายไปหมดแล้ว นางจะไปอยู่ในมนุษยโลก ทำไมกัน นางก็ยังคงยืนยันว่าอยากจะกลับไป เวมานิกเปรตเห็น ความตั้งใจแน่วแน่ของนาง จึงอนุญาตนางให้กลับไปยังโลก มนุษย์และบอกนางว่า เมื่อนางกลับไปจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกิน ๗ วันก็จะต้องตาย เพราะกายมนุษย์ของนางมากเกินอายุขัยของ มนุษย์ทั่วๆ ไปแล้ว ที่อยู่ได้ในภพนี้ก็เพราะบุญหล่อเลี้ยง พอ นางกลับไปก็ขอให้รีบนําทรัพย์ที่มารดาฝังเอาไว้มาบริจาค ทําบุญแด่พระสงฆ์ผู้เป็นเนื้อนาบุญอันเลิศ อย่าได้ประมาท หรือมัวเสียเวลากับเรื่องไร้สาระในเมืองมนุษย์ เพื่อนางจะได้มี ทิพยวิมานที่สว่างไสวกว่าเดิมอีกหลายเท่า ทันทีที่เวมานิกเปรตพานางส่งถึงบ้านเกิด ร่างของนาง ก็กลับกลายเป็นหญิงชรา ผมขาวโพลนไร้เรี่ยวแรง ไม่มีกําลัง วังชา และไม่มีใครจํานางได้ นางได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้กับ หลานเหลนโหลน ซึ่งสืบทอดมายาวนานถึง ๗ ชั่วคน ทุกคนเข้าใจ