สันติภาพอันไพบูลย์และการให้ทาน : หน้า 347/585

ธรระพี ประช ดุสิตบุรี ๓๔๖ สันติภาพอันไพบูลย์ จะเกิดขึ้นได้ถ้ามวลมนุษยชาติมีใจ ประกอบด้วยเมตตามีความรักและปรารถนาดีต่อกันอย่างแท้จริง หากทุกๆ คนมีจิตใจที่สูงส่งดีงาม เพราะมีธรรมะภายใน จิตใจก็ จะเบ่งบานขยายกว้างใหญ่ไพศาล จะมีความรู้สึกเหมือนกับว่า คนทั้งโลกที่เกิดมาคือสมาชิกในครอบครัวเดียวกัน ที่มาอยู่ใน บ้านหลังใหญ่หลังเดียวกัน และทุกๆ คนก็มีความเป็นญาติพี่น้องกัน หากชาวโลกมีความรู้สึกดีๆ เช่นนี้ ก็จะเกิดความอบอุ่นใจ ปลอดภัย ทำให้สังคมน่าอยู่น่าอาศัย จะมีแต่ความสงบสุข ไม่หวาดระแวง ไม่มีการแก่งแย่งชิงดีรบราฆ่าฟันกัน ซึ่งการที่จะให้โลกเกิด สันติสุขที่แท้จริงได้นั้น ทุกๆ คนจะต้องร่วมมือกัน โดยหันมา เจริญสมาธิภาวนา ทำใจให้หยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ เมื่อใจหยุดนิ่งแล้วความสุขที่แท้จริงจึงจะบังเกิดขึ้น และเมื่อนั้น สันติภาพอันไพบูลย์ก็จะพลันเป็นจริงขึ้นมาได้ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ใน ทานสูตร ว่า “ดูก่อนสารีบุตร ในการให้ทานนั้น บุคคลให้ทานโดย ไม่มีหวังผล ไม่มีจิตผูกพันในผลแห่งทาน ไม่ได้ให้ทานด้วย ความคิดว่า บิดา มารดา ปู่ ย่า ตา ยายของเราเคยให้มา ก่อน เราก็ไม่ควรทำให้ประเพณีอันดีนี้ขาดหายไป แต่ให้ ทานด้วยคิดว่า “เราหุงหากินได้ แต่สมณพราหมณ์ไม่ได้หุงหา เราแสวงหาทรัพย์ได้ จะไม่ให้ทานแก่สมณพราหมณ์ผู้ไม่