อสงไขยกัปและการเข้าถึงพระธรรมกาย : หน้า 396/585

ธรรเพื่อประชาช พ ร ห ม ปาริสัชชา ภูมิ ๓๕๕ อสงไขยกัปสุดท้าย คือ วิวัฏฏฐายีอสงไขยกัปเท่านั้น ส่วนทั้งสาม ช่วงแรกของกัปที่กล่าวข้างต้นนั้น ไม่มีสิ่งที่มีชีวิตอาศัยอยู่เลย เพราะเป็นตอนที่โลกกำลังถูกทำลายพังพินาศ อสงไขยกัปหนึ่งๆ นั้นนับเป็นเวลานานมาก คือ ในแต่ละช่วงอสงไขยกัป จะนานถึง ๖๔ อันตรกัป รวมทั้ง ๔ อสงไขยกัป ก็เป็น ๒๕๖ อันตรกัป เวลาทั้งหมดนี้ เรียกว่า ๑ มหากัป ๑ ถ้าจะพูดให้เข้าใจอีกครั้งก็คือ 9 มหากัป เท่ากับ ๔ อสงไขยกัป อสงไขยกัป เท่ากับ ๖๔ อันตรกัป ๑ อันตรกัป เท่ากับ หนึ่งรอบอสงไขยปี ที่ว่าพวกพรหมชั้นปาริสัชชาภูมิ มีอายุนานถึงหนึ่งในสามของวิวัฏฏฐายีอสงไขยกัป จึงหมายถึง มีอายุยืนนานถึง ๒๑ อันตรกัปเศษนั่นเอง ที่หลวงพ่อได้อธิบาย มาทั้งหมดนี้ อาจจะรู้สึกว่าเข้าใจยาก แต่เราต้องเจอคำเหล่านี้ อยู่บ่อยๆ ดังนั้นเราควรรู้ไว้บ้าง ถ้าฟังบ่อยๆ และตรองตามไป เรื่อยๆ ก็จะค่อยๆ เข้าใจไปเอง แต่ถ้าจะให้เข้าใจแจ่มแจ้งโดย ไม่ต้องจำ ก็ต้องอาศัยภาวนามยปัญญา คือการทำใจหยุดใจนิ่ง ให้เข้าถึงพระธรรมกาย ดังนั้น ให้พวกเราทุกคนหมั่นฝึกฝน อบรมใจให้หยุดนิ่ง ให้เข้าถึงพระธรรมกาย จะได้เกิดปฏิเวธขึ้น มาในใจ แล้วเราจะได้แจ่มแจ้งทั้งภาคปริยัติและปฏิบัติรวมไป ถึงได้ปฏิเวธกันทุกคน