พระธรรมเทศนาเกี่ยวกับพระนิพพาน : หน้า 342/585

ธรรเพื่อประชาช พระศรีอริยเมตไตรย ๓๔๑ พระผู้มีพระภาคเจ้า ตรัสได้เพียงคำเดียวเท่านั้น ก็ทรงนิ่งอึ้งมิ อาจตรัสค่าอื่นได้อีก ด้วยความตื้นตันปีติปราโมทย์ในพระทัย พระบรมศาสดาตรัสว่า “ดูก่อนมหาบพิตรผู้ประเสริฐ บัดนี้ขอพระองค์จงตั้งพระมนัสกำาหนด ตถาคตจักแสดงธรรม แก่ท่าน ขอจงกำหนดในใจด้วยดีเถิด” แล้วพระองค์ก็ทรงแสดง พระธรรมเทศนาที่ว่าด้วยคุณของพระนิพพาน ครั้นพระองค์ ทรงแสดงได้เพียงบทเดียวเท่านั้น พระเจ้าสังขจักรทรงกลัวว่า ตนเองจะบรรลุอรหันต์ แล้วไม่ได้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงห้ามการแสดงธรรม และทรงดำริว่า “เครื่องไทยธรรมที่สมควร แก่พระธรรมเทศนานั้นก็มิได้มี แต่บัดนี้พระพุทธองค์ทรงแสดง คุณของพระนิพพานอันยิ่งใหญ่ ซึ่งต้องคู่ควรแก่เครื่องสักการ บูชาที่เรามีอยู่ ด้วยว่าพระนิพพานอันเป็นอมตะ เป็นที่สุดแห่งโลก เศียรเกล้าของเราพร้อมทั้งมหามงกุฎก็เป็นที่สุดแห่งโลก ควรที่ เราจะกระทำสักการบูชาพระธรรมเทศนาของพระพุทธองค์ ด้วยสิ่งที่เลิศที่สุดของเรานี่แหละ” ครั้นดำรินี้ จึงทรงกราบทูลพระสิริมาสัมมาสัมพุทธเจ้าว่า “ข้าแต่พระผู้เป็นนาถของโลก ขอจงทรงหยุดพระธรรมเทศนา แต่เพียงเท่านี้เถิด พระธรรมเทศนาทั้งปวงนั้น มีพระนิพพาน สิ่งเดียวเป็นที่สุด บัดนี้ ข้าพระบาทจะถวายเศียรเกล้ากับมงกุฎ กระทำสักการบูชาพระธรรมเทศนาว่าด้วยนิพพาน ข้าแต่พระองค์