เปรตตระกูลในธรรมะ : หน้า 135/585

ธรรมะเพื่อประชsl เปรต ๑ ๒ ตระกูล (๓) ๑๓๔ เปรตตระกูลที่ ๗ คือ นิชฌามักกาเปรต มีรูปร่าง เหมือนต้นเสาหรือต้นไม้ที่ถูกไฟไหม้ สูงชะลูด าทะมึน แลดู น่ากลัวมาก มีกลิ่นเหม็นเน่า มือและเท้าเป็นง่อย ริมฝีปาก ข้างบนห้อยทับริมฝีปากข้างล่าง มีฟันยาว มีเขี้ยวออกจากปาก ผมยาวพะรุงพะรัง มีความอดอยากเหลือประมาณ ยืนที่ออยู่ ที่เดิม ไม่ค่อยได้ท่องเที่ยวไปไหนเหมือนเปรตชนิดอื่น เนื่องจาก ภพชาติในอดีต เปรตเหล่านี้เคยเป็นมนุษย์ผู้มีใจบาปหยาบช้า เห็นสมณพราหมณ์ผู้มีศีลก็โกรธเคือง มีอกุศลจิตคิดว่า ท่านเหล่านั้นจะมาขอของตน จึงแสดงกิริยาอาการเยาะเย้ย ถากถางขับไล่สมณพราหมณ์เหล่านั้นให้ได้รับความอับอาย หรือเห็นพ่อแม่เป็นคนแก่คนเฒ่า เกิดโรคภัยไข้เจ็บเบียดเบียน เพราะความชรา ก็แกล้งให้ท่านตกใจจะได้ตายไวๆ ตัวเองจะได้ ครอบครองสมบัติ ครั้นแตกกายทำลายขันธ์ จึงต้องเกิดเป็น เปรตชนิดนี้ เปรตตระกูลที่ ๔ คือ สัพพังคาเปรต มีร่างกายใหญ่โต มีเล็บมือเล็บเท้ายาวคมเหมือนมีดเหมือนดาบและงอเหมือนตะขอ ได้แต่ก้มหน้าก้มตาตะกายข่วนร่างกายตนเองให้ขาดเป็นแผล ด้วยเล็บ แล้วกินเลือดเนื้อของตนเองเป็นอาหาร กรรมเก่าคือ ชอบขูดรีดชาวบ้าน เอาเปรียบผู้อื่น หรือบางทีก็ชอบรังแกหยิก ข่วนบิดามารดา ถ้าเป็นหญิงก็หยิกข่วนสามีของตน เมื่อละโลก