ธรรมะเพื่อประชา: กรรมและการอยู่ร่วมกันในสังคม : หน้า 143/585

ธรรมะเพื่อประชl เปรต ๑ ๒ ตระกูล (๔) ๑๔๒ ตนให้บริสุทธิ์ จึงมีรูปร่างผุดผ่องรุ่งเรืองราวเทพยดา แต่เนื่องจาก ไม่ได้บำเพ็ญธรรม มีใจเกียจคร้านต่อการบำเพ็ญสมณธรรม ตามวิสัยของบรรพชิต จิตใจจึงมากไปด้วยโลภะ โทสะ โมหะ มีความเข้าใจผิดว่า “เราบวชแล้ว รักษาแต่เพียงศีลก็พอ ไม่เห็น จะต้องไปทำบุญ ให้ทานเหมือนฆราวาสทั่วไป” ชีวิตมนุษย์มีเพียงบุญกับบาปสองอย่างเท่านั้น คือเมื่อ ใจไม่เป็นบุญ บาปอกุศลก็เข้าแทรก เมื่อไม่อยากให้ ความโลภ ก็เกิดขึ้นมาในใจ เพราะฉะนั้นครั้นมีลาภสักการะเกิดขึ้นแก่สงฆ์ เช่น กุฏิ วิหาร ที่อยู่อาศัย และบริขารเครื่องใช้ต่างๆ ซึ่งทายก มีศรัทธาถวายเป็นของสงฆ์ก็หวงห้ามมิให้ภิกษุสามเณรอื่นบริโภค อาศัยความที่ตัวเองเป็นผู้ใหญ่ในอารามแห่งนั้น จึงไม่ยอมให้ คนอื่นมาใช้ ทําให้ต้องมาเป็นเปรตทนทุกข์ทรมานแสนยาวนาน นอกจากนี้ บางตนเคยเป็นฆราวาสหวงห้ามที่พักอาศัย เช่น ศาลา ที่พำนัก ซึ่งผู้ใจบุญสร้างไว้เพื่อให้เป็นที่พักอาศัย สาธารณะแก่คนทั่วไป ตัวเองก็หวงห้าม ไม่ให้คนอื่นเข้าไปพัก ด้วยความโลภว่า “เราเป็นคฤหัสถ์ผู้รักษาศีล สมควรที่จะได้อยู่ ในเสนาสนะแห่งนี้ ส่วนคนอื่นไม่รักษาศีลไม่สมควรอยู่” แล้วก็ กีดกันไม่ให้คนอื่นมาใช้ ด้วยกรรมดีที่รักษาศีลบริสุทธิ์ แต่ปนกับ ความโลภในของสาธารณะ กรรมจึงชักนำให้มาเกิดเป็นมหิทธิกา เปรตมีรูปงามดังเทพยดา แต่ยากไร้หาอะไรบริโภคไม่ได้