ธรรมะเพื่อประชาชน: ความเข้าใจเกี่ยวกับชีวิตและอบายภูมิ : หน้า 141/585

ธรรมะเพื่อประชาชl เปรต ๑ ๒ ตระกูล (๔) ๑๔๐ อิธ ปนานํ ภิกฺขเว เอกจฺนํ ปุคฺคลํ ปสฺสามิ สักกาเรน จ อสกกาเรน จ ตทุภเยน อภิภูต์ ปริยาทินฺนจิตฺต์ กายสฺส เภทา ปรมฺมรณา อปาย์ ทุคคติ วินิปาต นิรย์ อุปปนฺนํ ฯ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราเห็นคนบางคนในโลกนี้ ถูก สักการะครอบงำย่ำยีจิตแล้ว เมื่อตายไปเพราะกายแตก ทำลาย ต้องเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก อนึ่ง เราเห็น คนบางคนในโลกนี้อันความเสื่อมสักการะครอบงำย่ำยีจิต เมื่อตายไปเพราะกายแตกทําลายต้องเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราเห็นคนบางคนในโลกนี้ อันสักการะและความเสื่อมสักการะทั้งสองอย่างครอบงำา ย่ำยีจิตแล้ว เมื่อตายไปเพราะกายแตกทำลาย ต้องเข้าถึง อบาย ทุคติ วินิบาต นรก” ชีวิตของผู้ที่ตกไปในอบายภูมิ โดยเฉพาะไปเกิดเป็น เปรตนั้น ส่วนใหญ่มักจะมีสาเหตุมาจากความโลภครอบงำจิตใจ เป็นหลัก มักจะมีความตระหนี่ถี่เหนียวอยู่ในกมลสันดาน มี มัจฉริยะตรึงจิตไว้ไม่ให้บริจาค ทั้งห่วงและหวงแหนเอาไว้ ห่วง ว่าถ้าบริจาคไปแล้วทรัพย์จะหมดสิ้นไป และหวงเอาไว้ไม่ให้เป็น ประโยชน์แก่ใคร เหมือนสระโบกขรณีที่ใสเย็น แต่มีผีเสื้อนํ้าหวงไว้ ไม่ยอมให้ใครได้ลงอาบดื่มกิน