การฝึกฝนธรรมด้วยตนเอง : หน้า 68/416

นี่คือสิ่งที่ลูกทุกคนต้องฝึกฝนด้วยตนเอง เพราะทำแทนกันไม่ได้ เราต้องหายใจเอง เราต้องรับประทานเอง ปฏิบัติธรรมก็ต้องปฏิบัติเอง นึกถึงดวงบูชาก็ต้องนึกเอง จนกระทั่งค้นเคยแล้วก็ชนิดติดเป็นอุปนิสัย กระทั่งกลายเป็นขั้นสันดาน ติดอยู่กับตัวเราเป็นอัตโนมัติ เหมือนเราล้างน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน หรือเหมือนลมหายใจเข้าออกที่เป็นไปโดยอัตโนมัติ ไม่ต้องมีใครมาตักเตือนเรา ตอนนี้ให้ตามระลึกนึกถึงบุญ โดยนึกเป็นภาพรวมไปก่อนว่าบุญทั้งหมดมารวมเป็นดวงอย่างนี้ หรือจะเริ่มต้นจากบุญที่เรานึกได้ง่าย ประทับใจในบุญใดก่อน ที่นึกทีไรก็แล้วแต่สืบทุกที นึกถึงบุญนั้น หรือการกระทำที่ประทับใจนั้นก่อน พอความสืบเกิดขึ้นมันก็จะไปดึงดูดบุญอันอื่น ๆ ทุก ๆ บุญที่เราสัมผัสไม่ได้ให้มารวมเป็นดวงบุญใส ๆ ติดอยู่ในกลางกาย ซึ่งจะเป็นหลักยึดของใจเรา เมื่อใจมีความสืบปีในบุญในความดีที่เราทำ ความสงบกายสงบใจจะเกิดขึ้นเอง ซึ่งจะนำมาซึ่งการหยุดนิ่ง ใจจะหยุดนิ่งอยู่ภายใน ก็จะหยุดไปเรื่อย ๆ อยู่กับเนื้อกับตัวในตำแหน่งที่ถูกต้อง ตำแหน่งที่เป็นแหล่งแห่งความบริสุทธิ์ ความสุข ความสำเร็จในชีวิต ความอบอุ่นในเรื่องความเป็นจริงของชีวิต เป็นต้น