การฝึกใจหยุดนิ่งในชีวิต : หน้า 310/416

สิ่งที่ไม่เป็นแก่กว่าของชีวิตมามากมายแล้ว วัน เวลาาที่เหลืออยู่มีจำกัด เราจะหมดเวลาของชีวิต วันไหนไม่ทราบ ไม่มีนิยามหมาย ดังนั้นวันเวลาที่เหลืออยู่นี้ควรให้ความสำคัญกับการฝึกใจให้หยุดนิ่ง โดยไม่มีข้อแม้ ข้ออ้าง หรือเงื่อนไขใด ๆ ทั้งสิ้น เพื่อวัตถุของเราเองเป็นอันดับแรก แล้วก็เพื่อผู้อื่นเป็นลำดับถัดไป นี่คือสิ่งที่เราต้องมั่นมาพิจารณาไตร่ตรองอยู่เรื่อย ๆ ไม่ว่าจะเป็นคฤหาสน์หรือรพชิตก็ตาม แล้วก็มั่นสอนลูกหลานให้ฝึกใจหยุดนิ่งตั้งแต่เยาว์ เพื่อจะได้ไม่อ่อนล้า เมื่อเติบโตไปเธอจริญวัยขึ้น เป็นวัยรุ่น วัยหนุ่มสาว สิ่งเหล่านี้จะติดตัวเธอไป แม้บางช่วงของวัยจะทำให้ผลไผลไปบ้าง แต่ภายหลังก็จะย้อนหนอกลับคืนมาริสักนิดถึงช่วงเวลาชีวิตที่ดีที่สุด ที่พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย หรือพระอาจารย์ หลวงปู่ หลวงตาได้เคยอบรมพรสอน แนะนำตั้งแต่เยาววัย ก็เท่ากับว่า เราได้ยึดมั่นในมรรคธรรมเอาไว้ให้กับลูกหลานของเรา เมื่อลาจากโลกนี้ไปก็จากไปด้วยรอยยิ้มที่งดงาม หมดห่วงหมดกังวล เมื่อเรากลับสู่เทวโลกแล้ว เลิกล้างด้วยทิพยักษ์ลงมาก็ยังซึบซับใจ ปลื้มใจ เก็บเกี่ยวผลแห่งบุญนั้นตลอดเวลา แม้มีเพียงกายทิพย์ก็ตาม ๐๖