การฝึกปฏิบัติธรรมเพื่อความสุข : หน้า 291/416

ให้โอกาสในการฝึก แล้วถ้ามันหลุดออกไปบ้างก็ช่างมัน แต่พอรู้ตัว เรายกดีดกลับมาอยู่ภายในใหม่ ความอยากได้ ยกอีกตอนคือ ความอยากได้ เพราะเรารู้ว่าสำเข้าถึงแล้วดีดิกษ ทำให้เรามีความสุข เป็นมนุษย์มหัศจรรย์ ได้รู้เรื่องราวความเป็นจริงของชีวิต ๆ เพราะเราฟังมาก เรา ก็เลยอยากได้มาก อยากได้มากนะไม่มีปัญหา แต่มันมากเกินไป คือความอยากมากในตอนนั่ง ความอยากได้ควรใช้ตอนแรก ๆ สมัครใจที่จะทำ แต่ช่วงเวลานั่งต้องหยุดความอยาก ที่มันยากตอนที่อยากจะหยุดใจเลยนี่ มันก็เลยหยุดใจยาก ที่นี้พออยากได้มาก เราก็เลยตั้งใจมา ถ้าเรานี้ถึงภาพ เราก็จะเด่นภาพไม่ได้ อดกลั้นใจจนไปดูในท้องไม่ได้ นี่มันยากแค่นี้ ไม่ได้อยากอะไรมากมายไปกว่านี้เลย ถ้าหากเราเริ่มต้นด้วยความสุข ด้วยความสุข แค่ทำความรู้สึกว่า มีดวงใส ๆ มีพระแก้วใส ๆ อยู่ภายใน แค่เป็นเพียงความรู้สึกว่า “มีอยู่” ในตัว แต่ว่านั่นไม่ได้เห็นหรอกนะ เราเริ่มต้นด้วยการทำความรู้สึกว่า มีดวงแก้วใส ๆ มีพระแก้วใส ๆ มันจะลดความตั้งใจมากเกินไป กับกดกลั้นยูทดไปดู เพราะเราคุ้นกับการเห็นด้วยลูกยืนตา เราจึงเข้าใจผิดวา่เห็นในท้องมันก็จะงจะต้องใช้ลูกยืนตามองลงไปมั่ง มันยกตรงนี้ วิธีปฏิบัติธรรม ๒๖๗