การภาวนาและการควบคุมจิตใจ : หน้า 359/416

ภาวนา สัมมา อะระหัง ก็ต้องตรึกนึกถึงความใส่หยุด เข้าไปในกลางความใส่ตรงนั้นเร่อยไปให้จังหวะเวลานั้น มำเสมอ ความแส่ใจของเราก็จะก้าวดูขึ้นไปเรื่อย ๆ อย่าได้ เปลี่ยนกระแสใจ หรือเปลี่ยนคำวنتاجที่เร็ว ๆ บ้าง อย่าง นั้นไม่ถูก จะทำให้ใจเราเครียด เกิดความกระสับกระสาย ภายใน แล้วเราก็วางอารมณ์อย่างนั้น ให้เป็นอุเบกขาเรื่องไป อย่ากะดูนีเร็วก่อน ไป จนเกิดความตั้งใจอย่างแรงกล้า แล้วก็จะบัง คับจิตของเราให้หยุดนิ่ง อย่างนั้นเป็นวิธีที่ไม่ถูก จะทำให้เกิดอาการเครียดที่กาย มีอาการปวด ตึ มินเกิดขึ้นมา แล้วนิ่งนั่นก็จะหยาบ ในที่สุดจะเลื่อนหยายไป สิ่งที่จะตามมาอีก คือ ใจที่อ้อนแท้ ใจที่หวัง ใจที่หยดคู่ แล้วจะเกิดความน้อยอกน้อยใจ ลงโทษตัวเองว่า เราไม่มีบุญ วาสนาที่จะเข้าถึงสมาธิได้ หรือจะทำใจหยุดนิ่งได้ ความ น้อยใจนี้ก็จะเกิดขึ้นมา แล้วก็จะพลอยไม่เชื่อว่าสิ่งที่พระ อริยเจ้าทั้งหลาย ที่ท่านได้ประสบผลมานั้นไม่จริง คนนันคนนี้ เห็นนั่นไม่จริง ก็จะเกิดการระงมขึ้นมา ความจริงแล้วเราควรจะหันกลับมามองตัวเราว่า ทีเราทำไม่ได้ผลนั้น เพราะเราปฏิบัติไม่ถูกวิธี เรา ตั้งใจเกินไป เทามีความอยากอย่างแรงกล้า แล้วก็ เพียรจัดเกินไป อุปมาเหมือนการจับกก