ข้อความต้นฉบับในหน้า
ทุ่งหลาย ท่านมีบุญมีบารมีสอนตัวเองฝึกฝนตัวเอง ศึกษาฝึกฝนอะไรต่าง ๆ เหล่านั้นมาตลอด ท่านตัดสินใจว่าชีวิตอันประเสริฐคือชีวิตที่เดินเข้าไปสู่เส้นทางสายกลางภายในที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขและความบริสุทธิ์ ความรู้แจ้งเห็นแจ้งแทงตลอดในธรรมนันเป็นสิ่งที่ประเสริฐสุด ดังนั้น ทุกชาติก่อนผ่าน ๆ มา ท่านจึงแสวงหาสิ่งนี้ โดยให้โอกาสตัวเองตั้งแต่สะสมทรัพย์ สะโอระะะ กระทั่งถึงชีวิตเพื่อให้เข้าถึงตรงนี้ ถึงความหยุดนิ่งอยู่ภายใน อะไรที่เป็นเครื่องพระชนของชีวิตก็ปลดปล่อยมันไป เปลี่ยนแปลงสภาพสิ่งนั้นให้เป็นบุญเป็นบารมี ที่จะส่งเสริมเป็นพลังผลักดันให้เข้าไปสู่เส้นทางสายกลางภายใน เมื่อทรัพย์ที่แสวงหาเป็นเครื่องพระชนของชีวิต ต้องหวัง ต้องกังวล มีปัญหา แรงกดดัน ก็เปลี่ยนแปลงทรัพย์นั้นเป็นอริยะทรัพย์ เป็นบุญเป็นกุศลไป ด้วยอะและชีวิตก็ในทำนองเดียวกัน มุ่งแสวงหาสิ่งนี้ เพื่อเส้นทางสายกลางภายใน คือ หยุดเป็นตัวสำเร็จ นี่แหล่ะ เพราะฉะนั้นในชีวิตหนึ่งที่เกิดมาเป็นมนุษย์ เราต้องหยุดนิ่งตรงนี้ให้ได้ แล้วเราจะพบว่าปัญหาที่เกิดขึ้นในโลกนี้เกิดขึ้นเพราะความไม่รู้ เพราะใจมนุษย์ไม่หยุด ถ้าหยุดนิ่งแล้วจะมีความรู้ขึ้นมาดังนี้