การทำสมาธิและการเห็นภาพในจิตใจ : หน้า 253/416

ไปฟังเพื่อนวงบุญของเรา เพื่อนนักเรียนด้วยกันเขาเล่าให้ฟังว่า เขาเห็นภาพ พอเราฟังเราก็ลุ้มว่า เรานิ่งก็ไม่ได้พูดเลย แถมสบายด้วย ตัวโล่ง โปร่ง เบา สบาย แต่ไม่เห็น พอไม่เห็น ก็จะมีความคิดว่า เอ นิ่งอย่างนี้ที่ไม่ไม่เห็น มันน่าจะเห็น แต่ มันไม่เห็น พอใจคิดอย่างนี้ก็ยอมหยาบอีก ต้องมานับหนึ่งใหม่ อีก เพราะฉะนั้นไม่เห็นภาพ แต่ไม่ฟังหยาบ เราก็ไม่ควรฟังละเอียด ก็ต้องทำหยุดทำหนึ่งเดียว ๆ นี่พอเราทำหยุดหนึ่งเดียว ๆ ไประดับหนึ่งเข้า ความสว่างเกิด ภาพเกิด เป็นองค์พระบ้าง ดวงบ้าง ก็สั้นตื่นเต้นดีใจ อะ พอดีใจหายไปอีกแล้ว พอหยิบไปอีกก็เสียต่อ ไปก็อยากจะเห็นเหมือนเดิม แต่ความอยากที่จะเห็นมันเดินหน้า ภาวนาตามหลัง ก็เลยไปไม่ถึงจุดนั่นสักที มันก็ไม่เห็น ภาพอีกไม่เห็นดวงไม่เห็นองค์พระ เพราะฉะนั้นจึงให้ทำเลย ๆ แม้เห็นภาพก็ต้องเลย ๆ นี่พิพัฒน์ภาพไปในระดับหนึ่ง เห็นบ่อยเข้า พอเราเลยบ่อยเข้า แต่มันเป็นความเจียมตัวอ่อน บ้าง ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์เองในระดับ ๙๘ เปอร์เซ็นต์ มันก็ไม่มีภาพใหม่ให้ดู ก็จะมีแต่งเดิม องค์พระเดิมที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลง พอเราลืมนั่งเราก็มา-fังเพื่อนนักเรียนพูดว่า โอ่ องค์พระยาย มีผุดผ่านมาเยอะแยะ เอ๋ ทำไมเราไม่เห็นอย่างนั้นบ้าง เห็นแต่องค์พระเฉย ๆ ดวงเฉย ๆ นี่นี่พยายามเร่งรี้ แสนว่า ๆ ดัน ๆ จะเข้า