การนั่งกลางกายและการเข้าถึงความสงบ : หน้า 317/416

ให้สมมติว่า ศูนย์กลางกายนี้ขยายออกไปสุดขอบฟ้า หรือสุดของฟ้าที่ครอบเรา แล้วเหมือนกายนของเรา ที่เป็นก้อนเพชรใส ๆ เข้าไปนั่งอยู่ตรงกลางนั้น นั่งเฉยอย่างเดียว นึกอย่างนี้ก็ได้เหมือนกัน ใจสบายที่ไหน เราก็เอาตรงนั้น เพราะตอนนี้เรายายศูนย์กลางกายไปสุดขอบฟ้าแล้ว หน้าที่เราตอนนี้ก็นั่งอย่างเดียว โดยไม่คำนึงว่าจะเห็นหรือไม่เห็นอะไร เห็นไม่เห็นก็ไม่เห็นจะเป็นไร ทำใจนิ่งเฉย ๆ ทำตรงนี้ให้ดังก่อนให้นิ่งอย่างสงบ ๆ นิ่ง ๆ นุ่ม ๆ ละมุนละไมให้ใจ ๆ เฉย ๆ อย่างนี้ไปก่อนนะ แล้วมันก็จะค่อย ๆ ปรับไปสู่วะที่ละเอียดขึ้น คือลงจะมีความรู้สึกว่า เริ่มโล่ง เริ่มโปร่ง เริ่มเบา สบาย ตัวขยายบ้าง ตัวหายไปบ้าง หรือหล่นจากที่สูงลงไปบ้าง มันวัดลงไป มันจะหล่นอย่างไร๋อย่าไปฝืนยับยั้ง อย่าไปตกต่อกต่อใจ อย่าไปฝืนหัวกลับเอาขึ้นมาใหม่ ไม่ต้อง มันอาจจะมีความรู้สึกเสียงดัง ๆ แต่ก็ไม่ถึงกับหวาดเสียง เหมือนเราขึ้นรถเร็ว ๆ นั่งรถเร็ว ๆ ขึ้นสะพานแล้วมันวัดลงไปอย่างนั้น หรือคล้าย ๆ เราโดดน้ำวัดลงไป หรือคล้าย ๆ ขึ้นเครื่อง แล้วเราเปิดประตูเครื่องบินแล้วกระโดดรูปลงมาโดยไม่มีร่มงานอย่างนั้น มันก็ต้องเสียบ่งนิดหน่อย เราก็ต้องยอมให้มันเสียบ โดยหยุดนิ่งเฉย ๆ เดี๋ยวจะมีรางวัลสำหรับคนที่หยุดนั่งเฉย ๆ ได้ ซึ่งรางวัลนี้เราจะมีไม่ลง คงไม่ลงเลย ปลื้มกันไปทุกชาติ ที่จะเป็นรางวัล