การเติบโตภายในและการค้นพบชีวิตจิตใจ : หน้า 143/416

โตขึ้นมา จากตัวเล็ก ๆ เท่ากับปลายเข็ม เล็กเท่ามด แต่เราเห็นชัดไม่ได้ว่าใครข้างนอกจะสายตาสั้น สายตายาว หรือสายตามองไม่เห็นอะไรที่ตาม แต่เมื่อใจหยุดนิ่งตรงนี้แล้ว มันจะเลยขอบเขตสายตามนุษย์ไป เพราะเป็นตาข้างในที่ให้เราเห็น แม้กายนันจะเล็กเหมือนนม ก็เห็นครบทุกส่วนของร่างกายที่นั่งขัดสมาธิ เจริญสมาธิภาวนายืนบนแผ่นผนังตื้นโตยขยายใหญ่ขึ้นมึงเห็นชัด เป็นตัวเราที่อยู่ในวัยเจริญ ดูสวยสดงามมากกว่าเราส่องกระจกตัวเรา หรือดูภาพถ่ายในอดีต เพราะว่าภาพที่เกิดขึ้นนี้มันมีชีวิตชีวา แต่น่าอัศจรรย์ว่า เราเข้าไปนั่งอยู่ในตัวเราได้อย่างไร และเป็นเราที่สดใสกว่ากายภายนอก แม้สงนั่งอยู่ภายใน แต่ก็รู้ว่ามีชีวิตจิตใจเหมือนเรานี่เป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์ อย่างเราดูหุ่นประมวลอะไรต่าง ๆ มันนั่ง แต่ไม่มีจิตใจ แต่ยังนั่ง แล้วนั้นเราก็ได้ว่ามีชีวิตจิตใจแต่ไม่ได้เปล่าเขาทำอะไรไม่ได้ เขาทำได้ทั้งนั้น แต่ทำแบบกายมนุษย์ละเอียดยิบแบบไปแบบมาในภพภูมิของกายมนุษย์ละเอียดยิบที่ไปได้เร็ดจากกายหยาบของเรานหนัก จะไปไหนมันต้องตกยกทะกะยานไป ต้องขึ้นรถ ลงเรือ ขึ้นเครื่อง แต่กายมนุษย์ละเอียดยิบจะไปได้ เพราะฉะนั้นกายมนุษย์ละเอียดยิบของบางคนละโลกไปแล้ว ถ้าบุญน้อยก็ต้องตะเกียกตะกายไป ถบุญมาก มันก็แวบไปถึงไหนก็ได้ จะมีสิ่งอัศจรรย์อย่างนี้เกิดขึ้นภายในเราดีเป็นมนฑกีฬาสำหรับผู้มีฃมาน กีฬา ของผู้ฃมของอริยะชนผู้ประเสริฐ