ธรรมนำความรักและมิตรภาพ : หน้า 150/586

ธรรรเพื่อประชาช มิตรภาพที่ยั่งยืน ១៤៩ นางนกเกิดจิตพยาบาทต้องการแก้แค้นแทนลูกของตน จึงพยายามตีสนิทกับกลุ่มเด็กพวกนั้น ขณะนั้น ในราชสกุลได้ เลี้ยงเสือโคร่งไว้ตัวหนึ่ง ซึ่งดุร้ายมาก แม้จะถูกเลี้ยงดูแลอย่างดี ก็ไม่เชื่อง ต้องถูกล่ามโซ่ตลอดเวลา พวกเด็กพากันไปดูเสือตัวนั้น นางนกก็ได้ไปกับเด็กเหล่า นั้นด้วย ในขณะนั้น ความอาฆาตที่อยู่ในใจพลุ่งขึ้นมาคิดว่า เราจะทำกับเด็กเหล่านี้เหมือนที่พวกเขาทำกับลูกของเรา จึง หลอกให้เด็กเดินไปใกล้ๆ เสือตัวนั้น แล้วทำให้เด็กล้มลงใกล้ๆ กับเสือ เด็กถูกเสือตะปบเคี้ยวกินทันที หลังจากนั้น นางนก กระเรียนก็บินเข้าป่าหิมพานต์ไปทันที ภิกษุทั้งหลายได้สดับเหตุการณ์ดังนั้น ก็พากันมานั่ง สนทนาโดยยกเหตุการณ์นั้น เป็นกระทู้ทันทีว่า อาวุโสทั้งหลาย ได้ยินว่า นกกระเรียนในราชตระกูลหลอกเด็กให้เสือฆ่ากินเป็น อาหาร เนื่องจากแค้นที่ลูกของตนถูกเด็กเหล่านั้นฆ่าตาย และ ได้บินหนีไปยังป่าหิมพานต์แล้ว พระบรมศาสดาเสด็จมาถึงบริเวณนั้น ทรงถามเรื่องที่ ภิกษุกำลังสนทนากัน และได้ตรัสเล่าเรื่องในอดีตว่า ภิกษุทั้งหลาย นางนกกระเรียนตัวนี้ แม้ในกาลก่อนก็ทําให้พวกเด็กที่ฆ่าลูกของ ตนล้มลงให้เสือกัดกิน แล้วก็หนีไปป่าหิมพานต์เช่นกัน