ธรรมะเพื่อประช : หน้า 473/586

ธรรมะเพื่อประช บุพกรรม นำพาชีวิต ๔๗๒ ท่านที่เคยว่าผู้อื่นว่าโง่ พระมหาปันถกเถระจึงพูดขึ้นว่า “จุลปันถก เธอคงไม่มีบุญที่จะอยู่ในพระศาสนาแล้ว เวลาล่วงเลยมาถึง ๔ เดือน ยังจำคาถาเพียงบาทเดียวไม่ได้ แล้วหน้าที่ของพระภิกษุ ซึ่งยังมีกิจที่สูง และยากยิ่งกว่านี้ เธอ จะทำได้หรือ เธอจงออกไปจากที่นี่เสียเถิด” ครั้นถูกพระพี่ชายต่อว่าเช่นนั้น ท่านเสียใจมาก เพราะ ในใจยังเสียดายผ้าเหลือง ไม่อยากลาสิกขา จึงยืนร้องไห้อยู่ที่ ซุ้มประตูวิหาร แม้เวลาที่มีกิจนิมนต์ ซึ่งโยมนิมนต์พระถึง ๕๐๐ รูป พระมหาปันถกก็อนุญาตให้พระรูปอื่นไปหมด ยกเว้น พระจุลปันถกเท่านั้น ก็ยิ่งทำให้ท่านน้อยใจมากขึ้น พระบรมศาสดาทรงล่วงรู้ความในใจ จึงเสด็จมาโปรด โดยบอกกัมมัฏฐานให้ตรงกับอุปนิสัยในกาลก่อนของท่านทรงมอบ ผ้าสะอาดให้ผืนหนึ่ง แนะนำให้บริกรรมภาวนาว่า “รโชหรณัง รโชหรณัง" เพียงพระบรมศาสดาตรัสบอกวิธี พระจุลปันถกก็ ทําตามโดยนั่งลูบคลําผ้าและบริกรรมจนกระทั่งใจหยุดใจนิ่ง สามารถก๋าจัดกิเลสอาสวะให้หมดสิ้นไปได้ บรรลุอรหัตตผล ถึงพร้อมด้วยปฏิสัมภิทาญาณ ๔ และอภิญญา 5 หมอชีวกซึ่งได้นิมนต์พระไปฉันภัตตาหารแล้ว ขณะ กำลังเริ่มจะถวายข้าวยาคู พระบรมศาสดาทรงปิดบาตรพลาง