ธรรมะเพื่อประช : หน้า 179/586

ธรรมะเพื่อประช มีไมตรีจิต ต่อกัน ๑๗๘ รับโอวาทจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว ท่านก็ได้ไปจำพรรษาใน ป่าใกล้ๆ หมู่บ้านชายแดนแห่งหนึ่งในแคว้นโกศล เมื่อชาวบ้านเห็นภิกษุนั้นมา ต่างดีอกดีใจที่มีเนื้อนาบุญ มาโปรดถึงที่ ต่างพากันสร้างกุฏิที่พัก ทั้งกลางวันและกลางคืน ถวายท่าน และได้อุปัฏฐากบำรุงด้วยความเคารพ เมื่อจำพรรษา ได้ประมาณเดือนหนึ่ง เกิดเหตุการณ์ที่ทุกคนไม่คาดคิด คือ เพลิงได้ไหม้หมู่บ้านนั้นโดยไม่ทราบสาเหตุ เพลิงได้ลุกลามไหม้ ไปทั่วอาณาบริเวณ แม้กระทั่งพืชพันธุ์ธัญญาหารก็ถูกไหม้ไม่มี เหลือเลย เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ชาวบ้านจึงไม่สามารถที่จะ ถวายอาหารที่ประณีตแด่พระคุณเจ้า ได้แต่ถวายตามมีตามเกิด แม้พระภิกษุรูปนั้นจะมีที่หลับที่นอน และที่ปฏิบัติธรรมอัน สะดวกสบาย แต่ก็ลำบากในเรื่องการขบฉัน เมื่ออาหารไม่สมบูรณ์ ทําให้ภายในใจของท่านเกิดความ กระวนกระวาย ปรารถนาให้เวลาผ่านไปโดยเร็ว เพื่อที่ออก พรรษาแล้ว จะได้กลับไปอยู่ที่วัดพระเชตวัน จิตใจที่เคยมุ่งจะ ปฏิบัติธรรมเพื่อความหลุดพ้นจึงย่อหย่อนไป ไม่สามารถที่จะ บรรลุมรรคผลนิพพานได้ จนเวลา ๓ เดือนผ่านไป หลังออกพรรษา ท่านได้ร่ำลาอุบาสกอุบาสิกาทั้งหลาย เดินทางมาเข้าเฝ้าพระบรม ศาสดาที่วัดพระเชตวัน