ความรักและการแสวงหาความสุขที่แท้จริง : หน้า 167/586

Bะเพื่อประช รักจริงย่อมไม่ทิ้งกัน ๑๖๖ สรรพสัตว์ทั้งหลายทีเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในวัฏสงสาร ต่างแสวงหาหนทางหลุดพ้น ที่เป็นมนุษย์ก็ต้องแสวงหาปัจจัย ๔ ซึ่งหากได้มาตามต้องการ ก็จะบรรเทาความทุกข์ยากลำบากไป ได้ชั่วคราว แต่ถ้าไม่ได้มาก็จะเป็นทุกข์กังวลใจ หลับก็ไม่เป็นสุข ตื่นก็ไม่เป็นสุข บางครั้งเมื่อได้มาแล้ว กลับมีความกังวล เพราะ จะต้องตามดูแลรักษาให้สิ่งนั้นอยู่กับตัวนานๆ จึงเป็นทุกข์ เพิ่มขึ้นอีก ยิ่งรักมากก็เป็นทุกข์มาก หากสูญเสียไปก็ยิ่งเป็นทุกข์ หนักกว่าเดิมอีก เวียนวนอยู่อย่างนี้หาที่สุดไม่ได้ ที่เป็นเช่นนี้ก็ เพราะตัณหาความทะยานอยากพาไปชีวิตไม่มีที่พึ่งที่ระลึกที่แท้จริง จึงต้องแสวงหากันอยู่ร่ำไป ถ้าใครได้เข้าถึงความสุขที่แท้จริง คือเข้าถึงพระธรรมกาย อันเป็นสรณะที่พึ่งที่ระลึกที่แท้จริงแล้ว การแสวงหาสิ่งอื่นที่ไม่ เป็นสาระก็สิ้นสุดลง มีวาระพระบาลีใน สุวรรณมิคชาดก ความว่า “อตฺถรสุสุ ปลาสาน อสึ นิพฺพาห ลุทฺทก ปฐม์ นํ วธิตฺวาน หน ปจฺฉา มหามิค ข้าแต่นายพราน ท่านจงปูใบไม้ลง จงชักดาบออก จงฆ่าข้าพเจ้าก่อน แล้วจึงฆ่าพญาเนื้อในภายหลัง การเสียสละใดๆ ไม่ยิ่งใหญ่เท่าเสียสละชีวิตของตนเพื่อ