บทเรียนจากรุกขเทวดา : หน้า 455/586

ธีระ ประช ในดีไม่มีเสีย ในเสียมีดี ๔๕๔ ต้องมองให้ออก สำหรับเรื่องในทำนองนี้ พระบรมศาสดาได้เคย ตรัสให้กับพระภิกษุทั้งหลายฟังว่า ในอดีตกาล ครั้งเมื่อ พระเจ้าพรหมทัต เฉลิมสิริราชสมบัติ อยู่ในกรุงพาราณสี ครั้งนั้น พระบรมโพธิสัตว์ได้บังเกิดเป็นรุกข เทวดาผู้มีศักดิ์ใหญ่ อาศัยอยู่ในป่าแห่งหนึ่ง ซึ่งแวดล้อมไปด้วย บรรดารุกขเทวาบริวารจํานวนมาก ต่อมามีรุกขเทวาใหม่มาบังเกิด ที่ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งใกล้ๆ กับที่พระโพธิสัตว์อาศัยอยู่ และในป่า แห่งนั้นมีราชสีห์และเสือโคร่งอาศัยอยู่ก่อนแล้ว สัตว์ทั้งสองเป็น สหายเจ้าป่าที่น่าครั่นคร้ามของมนุษย์และสัตว์ทั้งหลาย ไม่มี มนุษย์คนใดที่จะกล้าเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงในป่านี้ ฉะนั้นภายในป่า แห่งนี้จึงมีความสงบเงียบ ปราศจากการบุกรุกของมนุษย์และ สัตว์ทั้งหลาย เมื่อราชสีห์และเสือโคร่งได้เหยื่อมาแล้ว ก็จะคาบมากิน ในที่อยู่อาศัยของตน เมื่อกินแล้วก็ทิ้งซากสัตว์เอาไว้ในบริเวณ ป่านั้น ทําให้ส่งกลิ่นเหม็นรบกวนรุกขเทวาที่มาอยู่ใหม่ ส่วน รุกขเทวาเก่าก็ไม่ได้สนใจหรือติดใจอะไร แต่รุกขเทวาใหม่มี ความคิดว่า เราจะต้องไล่สัตว์ทั้งสองตัวนี้ออกไปจากป่าแห่งนี้ เมื่อคิดแล้วจึงปรึกษารุกขเทวาโพธิสัตว์ พระโพธิสัตว์ก็กล่าวให้ข้อคิดเตือนใจว่า “สัตว์ทั้งสองนี้ เป็นเสมือนรั้วป้องกัน ขอท่านอย่าได้พอใจในการทําลาย