สัมมาทิฏฐิและกฎแห่งกรรม : หน้า 241/586

Bะเพื่อประช สัมมาทิฏฐิ (๖) ๒๔๐ ชั่วคราว แต่ต้องไปรับทุกข์ถาวรในปรโลก เพราะมันไม่คุ้มกันเลย จากนั้นพระเจ้าอังคติราชทรงนําเรื่องของอลาตเสนาบดี “ชาติที่แล้วอลาตเสนาบดีท่าแต่บาปอกุศล มาเล่าให้พระธิดาฟังว่า ไม่มีศีล บุญกุศลก็ไม่เคยทำไว้ ชาตินี้เขาก็ยังได้กลับมาเกิดเป็น เสนาบดีที่มีความเป็นอยู่อย่างสบาย นี่คือตัวอย่างของผู้ทำชั่ว แต่ได้ดี ส่วนทาส อวีชกะนี้ ก็เป็นตัวอย่างของการทําความดี แล้วไม่ได้ผลดี เพราะในชาติที่แล้ว เขาอุตส่าห์ทำแต่ความดีจน นึกบาปไม่ออก แต่กลับต้องมาเกิดในท้องของนางทาสี แม้ใน ชาตินี้เขาก็ยังไม่ละการทําความดี หมั่นทำทาน รักษาอุโบสถศีล เป็นประจํา แต่ก็ยังเป็นทาสรับใช้ที่มีความเป็นอยู่ฝืดเคือง เหมือนเดิม ลูกรัก แม้แต่ท่านคุณาชีวกก็กล่าวว่า โลกนี้ไม่มี โลกอื่นไม่มี มารดาไม่มี บิดาไม่มี สัตว์ทั้งหลายผู้ผุดเกิดไม่มี สมณพราหมณ์ผู้ยินดีในความพร้อมเพรียงกัน ผู้ปฏิบัติชอบ ย่อมไม่มี ปรโลกไม่มี เพราะฉะนั้นเมื่อปรโลกไม่มี ลูกจะให้ทาน ไปทําไม จะรักษาศีลไปทําไม จงสุขสําราญในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ให้เต็มที่เถิด” พระธิดาสดับแล้ว ไม่ทรงคล้อยตาม เพราะพระนางทรง เข้าใจเรื่องกฎแห่งกรรมเป็นอย่างดี และยังสามารถระลึกชาติได้ ๗ ชาติ อีกทั้งรู้อนาคตอีกถึง ๗ ชาติ ดังนั้นสัมมาทิฏฐิของ พระนางจึงบริบูรณ์มากกว่า เพราะสามารถเห็นถึงกฎแห่งกรรม