ธรรมะเพื่อประช : หน้า 180/586

ธรรมะเพื่อประช มีไมตรีจิตต่อกัน ๑๗๕ พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสถามว่า “ดูก่อนภิกษุ เธอพอทน ได้ไหม ทั้งในเรื่องที่พักและอาหารการขบฉัน" พระภิกษุรูปนั้นกราบทูลว่า “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ เสนาสนะที่ข้าพระองค์อยู่พักอาศัยนั้น เป็นสัปปายะเหลือเกิน เพียงแต่ว่า เรื่องอาหารเท่านั้นที่ไม่สัปปายะ เพราะหลังจากที่ ข้าพระองค์จําพรรษาได้ประมาณเดือนเศษ เกิดอัคคีภัยครั้งใหญ่ ขึ้น ทำให้ลำบากเรื่องอาหารการกิน ข้าพระองค์กังวลเรื่องอาหาร ปรารถนาจะออกจากหมู่บ้านนั้น ทำให้ไม่สามารถที่จะบำเพ็ญ สมณธรรมได้ดีดังเดิม” พระบรมศาสดาสดับดังนั้นจึงตรัสว่า “ดูก่อนภิกษุ การที่ เธอเจอความลำบากเรื่องอาหาร แล้วปรารถนาที่จะละทิ้งชาว บ้านผู้บำรุงอยู่นั้น และยังไม่ตั้งใจบำเพ็ญสมณธรรม เป็นสิ่งที่ไม่ สมควรกับเธอเลย” ทรงตรัสสอนต่อไปว่า “ธรรมดาสมณะ เมื่อมีเสนาสนะที่ สบายแล้ว ก็ควรที่จะละความโลภเรื่องอาหาร ยินดีตามที่ได้ มุ่ง บำเพ็ญสมณธรรม แม้บัณฑิตในกาลก่อนเกิดเป็นสัตว์เดียรัจฉาน เคี้ยวผงแห้งในต้นไม้ที่ตนอาศัย มีความสันโดษ ไม่ยอมที่จะ ทําลายมิตตธรรมไปในที่อื่น เหตุไรเธอจึงมาคิดว่า บิณฑบาตได้ อาหารไม่ประณีต แล้วละทิ้งมิตรแท้เสียเล่า” จากนั้นพระสัมมา