ธรรมะเพื่อประช: สัมมาทิฏฐิ (๕) : หน้า 232/586

ธรรมะเพื่อประช สัมมาทิฏฐิ (๕) ๒๓๑ เขาสะอึกสะอื้นร้องไห้ เมื่อถูกพระราชาตรัสถาม ก็กราบทูลว่า “ข้าแต่มหาราช แม้ข้าพระองค์เองก็ยังระลึกถึงความสุข สบายในชาติก่อนได้ดี คือ ในชาติก่อนข้าพระองค์เกิดเป็นเศรษฐี อยู่ในเมืองสาเกต ดำรงมั่นอยู่ในศีล ๕ มาโดยตลอด ยินดีในการ บริจาคทาน ประกอบแต่สัมมาอาชีวะ ในชาตินั้น ข้าพระองค์ นึกถึงบาปไม่ออกเลย เมื่อข้าพระองค์จุติจากชาตินั้นแล้ว ก็มา เกิดในครรภ์ของนางกุมภ์ทาสี หญิงขัดสนในมิถิลานครนี้ แต่แม้ จะเกิดมายากจนเช่นนี้ ข้าพระองค์ก็ยังประพฤติชอบ ได้ให้ อาหารครึ่งหนึ่งแก่ผู้ที่ปรารถนา ได้รักษาอุโบสถศีลในวัน ๑๔ ค่ำ ๑๕ ค่ำ เป็นประจำมิได้ขาดเลย กรรมทั้งปวงที่ข้าพระองค์ประพฤติดีแล้วนั้น คงไร้ผล เป็นแน่ ศีลนี้เห็นจะไร้ประโยชน์อย่างที่ท่านอลาตเสนาบดีกล่าวไว้ ข้าพระองค์พบแต่ความปราชัย เหมือนนักกีฬาที่ฝึกซ้อมมาดีแล้ว แต่ยังต้องพ่ายแพ้คู่แข่งทุกครั้ง ข้าพระองค์ไม่เห็นประตูแห่ง สุคติเลย ฉะนั้นข้าพระองค์จึงร้องไห้เพราะสงสารตัวเองที่ท่า ความดีมาตลอด แต่ความดีที่ทำไว้นั้นกลับไม่ส่งผลเลย” พระเจ้าอังคติราชสดับคําของทาสผู้ซื่อสัตย์แล้ว รู้สึก สับสนพระทัย เพราะคนใกล้ตัวทั้งซ้ายและขวาต่างมีความเห็น พ้องต้องกันหมดว่า ผลของบุญและบาปไม่มี สัตว์ย่อมได้รับสุข