มิตรภาพที่ยั่งยืน : หน้า 153/586

Bะเพื่อประช มิตรภาพที่ยั่งยืน ๑๕๒ พระราชาได้ฟังนกกระเรียนกล่าวเช่นนั้น จึงตรัสให้ ข้อคิดว่า “มิตรภาพของผู้ที่ถูกทำร้ายและผู้ที่ทำร้าย หากต่าง ฝ่ายเป็นบัณฑิตก็ย่อมเชื่อมกันได้ไม่ยากเย็นอะไร แต่สําหรับ คนพาลแล้ว ย่อมเชื่อมกันไม่ได้ เจ้าอยู่ต่อไปเถิด อย่าวิตกไปเลย” แม้พระราชาจะกล่าวอย่างนี้ นางนกก็ไม่ยอม ในที่สุด ก็บินไปยังป่าหิมพานต์ พระบรมศาสดาครั้นทรงนำอดีตนิทานมา ตรัสเล่าแล้ว จึงประชุมชาดกว่า “นางนกกระเรียนในครั้งนั้น ก็มาเกิดเป็นนางนก กระเรียนในครั้งนี้ ส่วนพระราชาในครั้งนั้นคือ ตถาคตนี้เอง” การที่นำเรื่องนี้มาเล่า เพื่ออยากจะบอกว่า การแตกแยก นั้นไม่ดีเลย และการแก้แค้นกันไม่เป็นผลดีกับฝ่ายใด จะทําให้ เกิดความไม่สบายใจกับผู้ที่ได้กระทำลงไป หากในหัวใจบุคคล ผู้นั้นมีแต่การอาฆาตแค้น ย่อมจะมีการจองเวรไม่มีที่สิ้นสุด พระบรมศาสดาตรัสว่า “เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร” เป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะหัวใจของผู้ที่ให้อภัยได้นั้น เป็นหัวใจที่ ยิ่งใหญ่และน่าอนุโมทนาอย่างยิ่ง เพราะหัวใจเช่นนี้ จะดำรง มิตรภาพที่ยั่งยืนได้ และมิตรภาพที่ยั่งยืนนั้น จะมีก็แต่ในแวดวง ของบัณฑิตเท่านั้น แวดวงของคนพาลมิตรภาพหายั่งยืนไม่และ ก่อให้เกิดโทษกับทุกฝ่าย