ในดีไม่มีเสีย ในเสียมีดี : หน้า 457/586

ธีระ ประช ในดีไม่มีเสีย ในเสียมีดี ៤៥៦ รุกขเทวาทั้งหลายก็เริ่มหวั่นไหว เพราะไม่มีผู้คอยพิทักษ์ป่า และ เกรงว่ามนุษย์จะเข้ามาตัดไม้ทําลายป่าในไม่ช้าก็เร็ว และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เมื่อมนุษย์รู้ว่าสัตว์ทั้งสองได้ หนีไปแล้ว จึงพากันเข้าป่าเพื่อตัดไม้เอาไปตามความปรารถนา ทําให้รุกขเทวามากมายได้รับความเดือดร้อน รวมถึงรุกขเทวาที่ ไล่สัตว์ทั้งสองตัวนี้ไปด้วย เมื่อตนเองเดือดร้อน ก็มาขอความ ช่วยเหลือจากพระโพธิสัตว์ ท่านก็บอกว่าให้ไปตามสัตว์ทั้งสอง ตัวนั้นกลับมา เทวดาก็ได้ไปอ้อนวอนขอร้องให้ราชสีห์กับเสือ- โคร่งกลับมา แต่สัตว์ทั้งสองก็ไม่ยอมกลับ รุกขเทวาผู้โง่เขลานั้น จึงต้องซบเซา กลับมาเป็นเทวดาเร่ร่อน และในที่สุดต้นไม้ทุกต้น ก็ถูกตัดทำลายลงด้วยฝีมือของมนุษย์ และป่าแห่งนั้นก็ได้กลาย เป็นไร่นาของผู้คนไปจนหมดสิ้น เมื่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงพระธรรมจบลง จึง ประชุมชาดกว่า “รุกขเทวาผู้โง่เขลาในบัดนั้น ได้มาเป็นพระ โกกาลิกะสหายของพระเทวทัตในบัดนี้ ส่วนราชสีห์คือพระสารีบุตร เสือโคร่งคือพระมหาโมคคัลลานะ และรุกขเทวาผู้เป็นบัณฑิต ได้มาเป็นเราตถาคตนั่นเอง” จากเรื่องนี้จะเห็นว่า สรรพชีวิตจะต้องพึ่งพาอาศัยซึ่งกัน และกัน เหมือนน้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่า รุกขเทวาพึ่งต้นไม้ ดังนั้น