ธรรมะเพื่อประช : หน้า 177/586

ธรรมะเพื่อประช มีไมตรีจิตต่อกัน ๑๗๖ การเกิดมาในแต่ละภพแต่ละชาติของมนุษย์ทุกๆ คนมี จุดประสงค์อันสูงสุด คือแสวงหาที่พึ่งที่ระลึกอันแท้จริง ที่พึ่ง ที่แท้จริงนั้นต้องไม่มีการเปลี่ยนแปลง เป็นสุขได้ด้วยตัวเองและ เป็นตัวตนที่แท้จริง ซึ่งสิ่งที่เราปรารถนานี้ ประชุมรวมอยู่ใน ธรรมกายทั้งหมด ธรรมกาย คือ แก่นแท้ของชีวิต ที่มีอยู่ในตัวของทุกๆ คน ท่านสิงสถิตอยู่ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ เป็นชีวิตในระดับลึกที่ ทุกคนมีสิทธิ์จะเข้าถึงได้ หากเราหมั่นทำใจหยุดใจนิ่งที่ศูนย์กลาง กาย หยุดได้เมื่อไรก็เข้าถึงได้เมื่อนั้น เป็นอกาลิโก ไม่จํากัดด้วย กาลเวลา มีวาระพระบาลีใน มหาสุวราชชาดก ความว่า “เย เว สจีนํ สุขาโร ภวนฺติ ปาณาจฺจเย สุขทุกฺเขสุ หัส ขีณ์ อขีณนฺติ น ต์ ชหนุติ สนฺโต สต์ ธมฺมมนุสสรนุตา ชนเหล่าใดเป็นมิตรของพวกเพื่อน ในคราวร่วมสุข ร่วมทุกข์จนตลอดชีวิต ชนเหล่านั้นเป็นสัตบุรุษ เมื่อระลึกถึง ธรรมของสัตบุรุษอยู่ ย่อมไม่ละทิ้งเพื่อนผู้สิ้นทรัพย์หรือยังไม่ สินทรัพย์ไปได้