ความสำคัญของพระราชาในประเพณีไทย : หน้า 14/229

ประโยค๒ คณิฐิพระมิมาปฏิรูปยา ยกพี่ทแกล ภาค ๑ หน้า ๑๔ เป็นผู้เป็นไปด้วยความศรัทธา หฤทวา เป็น น อาจจิญ ไม่บอกแล้ว อิม การณี ซึ่งเหตุนี้ ก็ สง่า ถวา อหอ อ. เรา ชายยุย พิง รู้ไหม อ.รจินยุย พิงตุ ดอยสาอายุ สมห์ อนุญาโนโป ต ไม่ยังเสียง ของชื่อเป็นวิการแห่งเลิศ ให้ฉันอยู่เทียว อิต ดิ้งนี้ กกสิ ราบทูลแล้วว่า อห อ. หมอฉัน อิม มูลราชาโน จักยัง เจ้ามลล ะ ท.หลานนี้ สฤพลี แม้ทั้งปวง มาตรา จักให้ทิวดแล้ว การสู้ ลักษณบูดให้กระทุ รุ่ง ซึ่งความเป็นแห่งพระราชา อิติ ดังนี้ มาดูณูณ แก่พระมารดาและพระบิดา ท. (มาตาปูติ) วาริโต ผู้อื่นพระมารดาและพระบิดา ท. ทรงห้ามแล้ว นานปุปราเน โดย ประการต่าง ๆ ว่า ตาต แนะพ่อ อิทิ กรณี อ.ธนะกระทั้นนี้ ปวดิ- รุ่ง นาม ชื่อว่าเป็นความเป็นแห่งพระราชตามประเพณี (ไถติ) ย่อมเป็น (ตอ) อื่นเจ้า น ลาภา ไม่ได้ กตู่ เพื่ออันธรทำ เอ๋อ อย่างนี้ อติ ดั่งนี้เป็นดน (วถา) ทูลแล้วว่า เตหนิ ถ้า อย่างนั้น อห อ.หมอฉัน คมิสาสา จักไป สนุกิฏ สู่สำนัก สหายสส ของพระสยาม มม ของหมอฉัน อิติ ดังนี้ ออมาสิ ได้เสด็จไปแล้ว สาวกีติ สู่เมืองสาวกสิ ฯ ปลนทรราชา อ. พระราชพระนามวาเสนที สุฎา ทรงสถับ แล้ว อามนี ซึ่งการเสด็จมา คสุต สานุสส แห่งเจ้าพันทูละนั้น ปัจจาคคนาวา เสด็จต้องรับแล้ว ปวเสดวา ทรงยังเจ้าพันทูลให้เสดจ เข้าไปแล้ว ใคร่ สู่พระนคร สุกาญจร ด้วยสักการะ มหานุณต อันใหญ่ รบเปรีย ทรงตั้งไว้แล้ว เสนาปฎิฐฐาน ในตำแหน่งแห่ง