ข้อความต้นฉบับในหน้า
กระโปง- คํณิฐพระมงปทถูกใจ ยกพักเทอ ภาค 3 - หน้าที่ 215
เรื่องรายวาสิตสรรเคราะห์
๕๕๔.๑๗๙/๑๐ ตั้งแต่ อานุโภ จินตเส อยู ปฏิโส อตโน เป็นต้นไป.
อานุโภ อ. ชาวร้านตลาด จินตเส คิดแล้วว่า อยู ปฏิโส
อ. บูรพี้ อาคจฉนโต มายู่ มมตาย ตามธรรมดา อตฺโคน ของตน อาห กล่าวแล้วว่า ตูอ. ท่าน ปฏิจฺจานเทว ฯ จงปิด ขบผะลสังสัตว์ฯ ต. ดวง ของท่านเกิด ดิฉิ ดังนี้ มะ กระรา อหิป ฯ อ. อาววี่ ได้กล่าวแล้วว่า สงฺ ถา ถา โอ สาสนโร อ. สามเณรนั้น คุณหาดิ ยอมนํือเอา ทินนํ คมพล ซึ่งผ้ามนัสต์ อันบุคคลลาดยแล้ไชร เ สยก ฯ ถา ว่า อหา อ. อีถวาย ยอมปรารถนาไชร ทสูมา จักถวาย สนุกิ ซึ่งวัตถุอุ่นเป็นของมีอยู่ มม ของเรา ฯ
หากว่า อา อ. โณ (อานุโภ) ย่อมไม่ปราณาไชร
ทสูมา จักไม่ถวาย อติ ดังนี้ ปน แต่ว่า (มม) เมื่อเรา อนุทตสู
ไม่ถวายอยู่ ทิจิากิ กุมพลซึ่งผ้ามนัสต์ อันสามเณรเห็นแล้ว ลูซซ อ. ความละอาย อุปปชธิ จะเกิดขึ้น (มม) เมื่อเรา
ปฏิจฺจานเทวสูส ปิดอยู่ สนุกิ ซึ่งวัตถุอันเป็นของมีอยู่ อตฺโคน ของตน โทษ อ. โทษน นดฺ ย่อมไม่มี กุมพลสเตฺด ในร้อยแห่ง ผ้ามนัสต์ ฯ อิ่มสุข เหล่านี้หนา เทว กุมพล อ. ผ้ามนัสต์ ท.๒ สยายสุคนธมิกา เป็นผ้าประดับด้วยราคา ๑แสน (โหณิติ)