การอภิปรายเกี่ยวกับทุกข์และความสุขในสังคม : หน้า 146/229

ประโยค – คำฉรรธามรผมที่ถูกฏก ยกพัดเปล ภาค ๓ – หน้า 146 ฉินหายอยู่ อดี ดั่งนี้ วิไญณติ ย่อมเดือดร้อนว่า (ปฏกตา) อ. บุุต ท. (เม) ของเรา นุสุนันติ จักนิษฐา อดี ดั่งนี้ น โโย อ. นัย ธนณิ แม้นในทรัพย์ เอาไว้ๆ (พาโล) ชนพล วิไญณติ ย่อมเดือดร้อน อาการก็ ด้วยอาการ ท. ฉัตร ๖ อดี ด้วยประกระบะนะ (พาโล) อ. ชนพล วายมินโตปี แม้พยายามอยู่ ถอดปลาสปาไว้ ธนสุ ในที่ ท. มีทางบนบกและทาง บนบ้ํานิเป็นต้น รรดิ จ ใกลกลางคืนด้วย ทิวา ในกลางวันด้วย นานปุป กาโต โดยประการต่าง ๆ จิตตนเอง ด้วยอึนคำว่า อห อ. เรา ไปสุตสาม จักเลี้ยงดู ปฏกต ซึ่งสูบ ท. อดี ดั่งนี้ วิไญณติ ชื่อว่าย่อมเดือดร้อนนั่นเทียว ๆ จ กิ (พาลสุด) เมื่อชนพล วิไญณุตสุด เดือดร้อนอยู่ เอ๋ อย่างนี้ อุตตา ท อ. ดนแล นดิกิ ชื่อว่าย่อมไม่มี อุตตโน แก่นด คือว่า อุตสดา พาลสุด เมื่อชนพลนั้น อสกิโนสุด ไม่อาจอยู่ กาล เพื่ออันกระทำ อุตตน ซึ่งตน ทุกข์ ผู้ลี้แล้วซึ่งทุกข์ วิไญณ เพราะความคับแค้น เตน นั้น สุขใจ ให้เป็นผู้จงแล้วซึ้งความสุข ปวดตาย ปี แม้นกาลเป็นที่เป็นไป อดตา ท อ. ตนแล นดิกิ ชื่อว่า ย่อมไม่มี อุตดน แก่นดิกิ คือว่า (อสูส พาลสุด) เมื่อชนพลนั้น