สังสารวัฏ และ อวิชชา: ความเข้าใจในธรรม : หน้า 120/229

ประโยค2- คำฉูธิมง ในที่ถูกงด ยกพิพัฒน์ปลาก ภาค 3 - หน้าที่ 120 สังสารวัฏ อวิชชาน ต์ ผู้ชื่อว่าไม่รู้แจ้งอยู่ (อริยา) อ. พระอริเข้า ท. ถาวา ทราบแล้ว สุทธมูมิง ซึ่งพระจักธรรม สุตตุตสโลโพธิ- ปกิณกาทิภิกข์ อันจากด้วยธรรมมิสธรรมอันเป็นไปเพื่อแห่งพระปัญญา เป็นเครื่องครู ๑๓๖ เป็นดัง ย ใด กรินทอ ย่อมกระทำ อนุฏิ ซึ่ง ที่สุด สถาสูง แห่งสถาสาร ต สถามม์ ซึ่งพระสถามมัน ที่โม นาม ชื่อว่า เป็นสภาพยาว โคดิโ ย่อมเป็น ทิ จริงอยู โส สถาโร อ สงสารนัน ทีโน นาม ชื่อว่าเป็นสภาพยาว อุดมโน ชุน มญตาเวา ตามธรรมของตนนันเทียว (โหตี) ย่อมเป็น จ จริงอยู่ เอด้ วจนี อ. พระคำรัศนี้ว่า กีฎขวา คุก่อนภิญญ ท. สถาโร อสงสาร อยู นี้ อนุมติโก เป็นสภาพมีเบื้องต้นและที่สุดองค์ใคร ๆ ไปตามอยู่ไม่ได้ แล้ว (โหติ) ย่อมเป็น ปุพกา อเบื้องต้น โกฏิ อ. ที่สุด น ปญญาอัติ ย่อมไม่ปรากฏ อิติ ดังนี้ (ภาค ๆ ) อนุสรพระภาคเจ้่า วุตติ ปี มัรตรัสแล้ว นน แต่ว่า (สถาโร) อ. สถาโร พลาน ชานน ของชน ท. ผู้เป็นพล อสกโกทาน ผู้ไม่อาจอยู่ กาฯ เพื่ออันกระทำ ปริยนติ ซึ่งที่สุรอพ อติทีโมเอา เป็นสภาพยาวงั้นเทียว (โหติ) ย่อมเป็น อิติ ดังนี้ (ภาคสุด) แห่งว่า พลาน อิฏิ ดังนี้เป็นดัง ฯ