ประโยคไดอิซึ: พระนิพนธ์พระอาจารย์หนู : หน้า 202/229

ประโยคไดอิซึ พระนิพนธ์พระอาจารย์หนู ดิฉัน คาถาในพระคาถานั้น นิปปโต เป็นนิบาต อธิษฐานจิตในวรรณว่า เป็นเครื่องกำหนดขอบเขตแดน (โหด) ย่อมเป็น ๆ (อุดุ) อ. อรรถว่า ชานนภาโอ ความเป็นอธิษฐาน (อิต) ดังนี้ (ปทุส) แห่งบง่ เขื่อต๋ ย่อมเป็น ๆ (ปุคคลโอ) อ. บุคคล ชนาดิ ย่อมรู้ ยิบิ สิปป่ ซึ่งศิลปะ แม้น จิตต์ ตั้งอยู่แล้ว มุทิ อิศสริย ฯ ในความเป็นใหญ๋ใดหรือ ขาย ยสมปฏิยา ฯ หรือว่าในความถี่พร้อมด้วยใจ คชนน อันชน ถ่ายทอด ย่อมรู้ คือว่า ปากได เป็นผู้ปฏิญาณแล้ว คือว่า ปญฺญาโต เป็นผู้นบบุคคลรทั้งแล้ว โหติ ย่อมเป็น เอด อนุติ อิตติ วณฺโณ คำว่า อตุต๎ ดังนี้นั้น นาม่า เป็นชื่อ ตสสา สปลอิสราย-สสมปฏิยา ของศิลปะและความเป็นใหญ่และความถี่พร้อมด้วยคันน (อิฐ) ย่อมเป็น ๆ ที่ จริงอยู่ สปลิ ช อ. ศิลปะหรือ อิศริยาทิกาโอ วา หรือว่า อ. ภาวมีความเป็นใหญ่เป็นต้น ชายตี ย่อมเกิด พลาสสุ ม่ากนพาล อนุคายเอา เพื่อความจินหยามใช้ความจรินั่นเทียว คือว่า โส พาโล อ.คนพาลนั้น นิสัยสย อาลัยแล้ว ติ สปลอิสรรายกว่า ซึ่งศิลปะ และภาวะมีความเป็นใหญ๋เป็นต้นนั้น กโร่ ย่อมกระท่อ อดุโนะ อนุตฺเตว ซึ่งความจินหยามใช้ความจริน แก่นคนั้นเทียว ๆ (อิต) อรรถว่า วิณาสติ ย่อมให้ปิ่นมา (อิต) ดังนี้ (ปทุส) แห่งบง่ ทันฑี อิติด ดังนี้ ๆ