การพิจารณาและความสำคัญของความรู้ในธรรม : หน้า 37/229

ประโยค๒ - คณสิทธิพระมั่นปฏุปฺถกาญ ยกหัวทแปล ภาค ๓ - หน้า ๓๗ แล้ว ปัจจุบาณุขุนโขติ พิจารณาเห็นเฉพาะอยู่ (ปันฑปา) ซึ่งเป็นทําทาน-บาด อญฺญาณขุนปฏิจจานาถนปุตตมาสมวาเสน ด้วยอํานาจแห่งอําน เปรียบดั้งน้ำเป็นเครื่องหยอดซ่งพลา และผันเป็นเครื่องปิดซึ่งแผลดและเนื้อแห่งบุรุ ปฎิญฺญุตวา ฉันแล้ว ปันฑปา ซึ่งเป็นบาดอน อนุจติวิสิฏฯ เข้ไปแล้วตามลําดับ วนสนฑ์ สูขุมแห่ง ตาภูปํ อํ มีรูปอย่างนั้น สมมาณโต พิจารณาอยู่ อญฺญุติตกามมูฎาน ซึ่ง พระกรรมฐานคันเป็นไปในกาลใน กรีดื อนํราะทํากา ตุตาไร มคฺูณ จ ซึ่งมรรค ท. ๔ ด้วย ฎุฏฎีร พลาณี จ ซึ่งผล ท. ๔ ด้วย หฤฺฏาคมณีอา ให้เป็นคุณไปแล้วในมือนั้นเทียว ดาว ก่อน ปน ส่วนว่า อาสมุนี อ. พระอเสฏฐี อนุญาตติ ย่อมตามประกอบ กิจจานุสุขิริหา ซึ่งธรรมเป็นเครื่องอยู่เป็นสุขในธรรมอันตนเห็น แล้ว ฯ อสูส อเสฏฐีโน ภรณ มฤธิ สภี มฤณูสารีกฺดา อ. ความที่แห่งพระอเสฏฐนั้น เป็นผู้อ่านบัณฑิตเหตุเสมอด้วยการ กระทำซึ่งน้ำหวาน กับด้วยอารม อน นี้ (ปุณฺฑิตตน) อนุญาติ เวทิตพภา พิงการน ปน แต่ว่า เช็นาสโร อ. พระนิราสพ (สกฺกา) อนพระศลดา อภิไบโช ตรงพระประสงค์แล้ว อิธ ฯาน ในที่นี้ ฯ