พระธรรมทูตและการปฏิบัติในการเข้าสู่พระนิพพาน : หน้า 228/229

ประโยค – คำนี้พระธรรมทูตที่ถูกต้อง ยกคำที่เปิด ภาค ๓ หน้า ที่ 228 ปฏิปั ปุริปันนต ภิกษุna อสตะ อมยชน ภวิฐุ อ. ภิกษุญ ผู้เมื่อต้องปฏิบัติอย่างมีปกติอย่างสัตว์ไว้ให้ถึงซึ่งพระนิพพานให้เต็ม เป็นเป็น ผู้ไม่โอ้อวด เป็นผู้ไม่มีม้า ภูมิธี ย่อมสมควร (อดิ) ดังนี้ ตทค ปทส ในบทร ท. เหล่านี้นา (กPLCาปกาสุ) แห่งบท แห่งพระคาถาว่า อนุญา ภิกษุสาวก เรียกว่าเป็นสาวก สวนบุตร ชาตตุญา วา เพราะอรรคว่าเกิดแล้ว ในที่สุดแห่งการ ฟังหรือ โอวาทานุสาสน์ สวนคุณา วา หรอว่า เพราะอรรคว่า ฟัง ซึ่งโอวาทและอาสาสน์ พุทธสง ผลิตสุต ของบัณฑิตผู้ชื่อว่าพุทธะ พุชมนุณาเพราะอรรคว่าดรัสูง สงฺตาสุงฺจรามน ชึ่ง ธรรมอันป้อเปี่ยมปุรงแต่งแล้วและไม่ปุรงแต่งแล้ว ท. สุพเภส ทั่วปวง ณฺวา ทารณแล้ว เออ ปุญญะ ซึ่งปฏิบัตินั้น เลฺกูปาหนปฏิปทา จ คือซึ่งข้อความปฏิบัติจนเป็นเหตุอันลากให้เกิดขึ้นด้วย นิพพานามินปฏิโก จ คือ ซึ้งข้อปฏิบัติอันมิ瑜งอัตถีสงวะ ไปคํอว่าพุทธะ อย่างนี้ ณ อภิณนเทยน ไม่พิงพลิกพลิ้น ซทปปุณจสกฎาร ซึ่งลักษณะคือปัจฉัย ๕ อนมิกา อนันตร้อมด้วยธรรมามได้ คือว่า น ปฏิกโสเยย ไม่พิงคัดค้าน ตออ ธมิกา จดปูจอจอสุการ์ ซึ่งลักษณะคือปัจฉัย ๕ อันประกอบด้วยธรรมามนํเทียว อนฺพุร- เทหย พึงออกพน วิจิกิ ซึ่งวิกา กายวิกาเกิก อนิมาคามสังด แห่งกายเป็นต้น ๆ กายสุโ เอวิกา โอ. ความที่แห่งกายเป็นสภาพ โดดเดี่ยว ตกฺก วิเกสฺส ใววิกา ท. เหล่านี้มา กายวิกา กายวิกาเทิก อันมีความสงัด