ความสำคัญของพระมงกุฎในประวัติศาสตร์ไทย : หน้า 197/229

ประโยค๒ - คำชูรีพระมงกุฎถูกต้อง ยกพัณฑ์เปล ภาค ๑ หน้า ๑๙๗ เอโอ สตูโอ อ. สัตว์วันนี้ มายปี แม่อันเรน โชมฌณเท นิสเนนเอว ผู้นั่งแล้ว ที่จุดแห่งต้นโพธิ์นี้เทียว ทูโทรี เห็นแล้ว อ๋อ อ. เรน น Região ไม่กล่าวแล้ว อนุญาโป ด้วยความอนุเคราะห์ ปรัส หนาน ต่อชน ท. เหลือเอ้า ว่า จ ปน ก็แล เศา อ. ชน ท. เหล่าได้ น สสุทหยูย์ ไม่พึงเชื่อ วงัน ซึ่งค่า เม ของเรา ( ต อสสุทหน) อ. ความไม่เชื่อนั่น ภูอุย์ พิมมี่ อติยา เพื่อความไม่กัถุ ล ตาส หานาน แก่น ท. เหล่านั้น ดีดัง ป น แต่ว่า อภินัน ใบกากนี้ อ๋อ อ. เรน สุกปี เป็นผู้นเป็นพยาน โมคุลลานสูง ของกิญูชื่อว่า โมคัศลานะ ฯุฏาว่า เป็นกอบ ว่า อื่น โอ ว่า อ. พระราชา คุณนโต้ เสด็ปอยู่ อุยาน ฝูพระอุทยาน ปาปูนิ เสด็ถึงแล้ว ต ปกส ซึ่งประเทศไทยนั้น ๆ ทารก อ. เด็ก ท. กดวา กระทำแล้ว จีสอปี้ ซึ่งบรมเปลี่ย ปรโหณดน ในระหว่างแห่งผ่านไร้ ปลายสุด หนีไป แล้ว ๆ จิดาทูลอา อ. แจงแห่งช่อง ผรี แผนไปแล้ว สรีร ตลอด พระสรีระ ธ ญโณ ของพระราชา ปิติภูมิสุข ผู้เสด็จเข้าไปแล้ว รุกฌูลลู่ สู่โคนของต้นไม้ ธิดาชวนดูเกี กาล ในนกอันมีในที่สุดแห่งทามกกลาง อันตั้งอยู่แล้ว ๆ โส ราชา อ. พระราชันต์ (จินตดวา) ทรงดำริ แล้วว่า เออ กุมะ อ. กรรมนี้ ก็ โน่ โป อะไรนอกเด อิต ดั่งนี้