การศึกษาเกี่ยวกับคนฉลาดและคนโง่ในพระธรรมบท : หน้า 151/229

ประโยค๒ - คำนี้พระธรรมบทถูกต้อง ยกพ้นเปล่า ภาค ๓ หน้าที่ 151 มีความสำคัญว่ามันฉลาด (โฉติ) ย่อมเป็น โส เอ ปุคคลอ อ. บุคคลนั้นแล (มยาย) อันเรา อุดจิต ย่อมเรียกว่า พาโล อ. คนโง่ อติ ดั้งนี้ อติ ดังนี้ ๆ (อุตโต) อ. อรรถว่า โอ๊ะ ปุคคลอ อ. บุคคลใด พาโล เป็นคนโง่ คือว่า อปุถโมดิเป็นคนไม่ฉลาด สมโน เป็นอยู่ อุตตโน ด้วยตน มูฏเตติ ย่อมสำคัญ คือว่า ชานาติ ย่อมทราบ อุตตโน พาคู ซึ่งความ ที่แห่งตนเป็นคนโง่ คือว่า (อุตโตน) พลากว่า ซึ่งความที่แห่งตนเป็น คนพาล ด นี้นว่า อ่อ อ. เรา พาโล เป็นคนโง่(อุมิ) ย่อมเป็น อิติด ดังนี้ (อิติ) ดังนี้ ตกุ ปกาส ในบบท ท.เหล่านั้นหนา (ปทวลสา) แห่งหมวดสองแห่งว่า โอ พาโล อติ ดังนี้ ๆ (อุตโต) อ. อรรถว่า โอ โบคโล อ. บุคคลนั้น ปลดิโต วาปี เป็นคนฉลาดได้บางหรือ ปลดิโต สว วาปี หรือว่าเป็นผู้ชนนับด้วย คนฉลาดได้บาง โอที ย่อมเป็น เตนะ การเล่น เพราะเหตุนี้(อิติ) ดังนี้ (ปทวุสา) แห่งหมวดสองแห่งว่าตน โอ อติ ดังนี้ ๆ ทั้ง เพราะว่า โส ปุกโล อ. บุคคลนั้น ชานามโน ทราบว่าว่า อหอ อ. เรา พาโล เป็นคนโง่(อุมิ) ย่อมเป็น อติ ดังนี้ อุปสมุกโม เข้าไปหาอยู ปริปาสนโฑ เข้าไปนั่งใกล้ๆ อนุ่ง ปุคคล ซึ่งบุคลอื่น ปณตติ ผู้ฉลาด เตน ปณดติญ โอวาทญปน อุสงาสยมโน ผู้นั้น คนฉลาดนั้น กล่าวสวนอยู่ พร่าสวนอยู่ ปณุทฺภาวคฤย เพื่อประโยชน์