ธรรมะเพื่อประช: ความเพียรในพระพุทธศาสนา : หน้า 114/580

ธรรมะเพื่อประช ผู้ไม่เกียจคร้าน ๑๑๑ เพียรเสียแล้ว” พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสกับภิกษุนั้นว่า “ดูก่อนภิกษุ ได้ยินว่า เธอละความเพียรจริงหรือ” ภิกษุนั้นกราบทูลว่า “จริง พระเจ้าข้า” พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงตรัสว่า “ดูก่อนภิกษุ เธอ บวชเรียนในพระศาสนาอันเป็นเครื่องนำออกจากทุกข์อย่างนี้ ทำไมจึงไม่ให้เขารู้จักเธออย่างนี้ว่า เป็นผู้มีความมักน้อย หรือ ว่าเป็นผู้มีความสันโดษ เป็นผู้สงัด เป็นผู้ไม่เกี่ยวข้องด้วยหมู่ หรือว่าเป็นผู้หมั่นปรารภความเพียรอยู่เสมอ แต่เธอกลับให้เขา รู้จักว่า เป็นผู้ละความเพียร เมื่อก่อนเธอเป็นผู้มีความเพียร พยายามอยู่ไม่ใช่หรือ เมื่อเกวียน ๕๐๐ เล่ม แล่นไปในเส้นทาง ทุรกันดาร พวกมนุษย์และโคทั้งหลายได้ดื่มน้ำอย่างมีความสุข ก็เพราะอาศัยความเพียรซึ่งเธอผู้เดียวกระทำแล้ว แต่เพราะ เหตุไรในบัดนี้ เธอจึงละความเพียรเสียเล่า” ภิกษุทั้งหลายได้ฟังพระดำรัสเช่นนั้น จึงอ้อนวอน พระพุทธองค์ว่า “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ความเพียรที่ภิกษุรูปนี้ ละแล้ว ย่อมปรากฏแก่ข้าพระองค์ทั้งหลายในบัดนี้ แต่ในกาลก่อน การที่โคและมนุษย์ทั้งหลายได้ดื่มน้ำอย่างมีความสุขในทาง กันดารในทะเลทราย เพราะอาศัยความเพียรของภิกษุรูปนี้ พวกข้าพระองค์ยังไม่รู้ ขอพระองค์ตรัสเหตุของเรื่องนี้แก่พวก