ความเพียรนำสู่ความสุข : หน้า 131/580

Boประช เพียรจนสำเร็จประโยชน์ ๑๑๐ ฉะนั้นความเพียรในการหยุดใจ จึงเป็นทางมาแห่งความสุข ซึ่งนอกจากจะเป็นทางมาแห่งบุญแล้ว ยังเป็นทางไปสู่อายตน- นิพพานอีกด้วย *เมื่อครั้งที่สมเด็จพระบรมศาสดาประทับอยู่ที่วัดพระ เชตวัน ทรงปรารภภิกษุผู้ละความเพียรรูปหนึ่ง และทรงเมตตา รับสั่งให้เรียกภิกษุรูปนั้นมา พลางตรัสแนะนำสั่งสอนให้กำลังใจ แก่ภิกษุนั้นว่า “ดูก่อนภิกษุ เธอบรรพชาในศาสนาอันจักทำให้ สําเร็จมรรคผลนิพพานได้ เหตุไรเธอจึงละความเพียรเสียเล่า แม้บัณฑิตในกาลก่อน ได้ทําความเพียรในสิ่งที่ไม่ใช่ประโยชน์อัน สูงสุด แต่ก็ยังไม่ละความเพียร ไฉนเมื่อเธอรู้ถึงประโยชน์อัน สูงสุดแล้ว ทำไมจะมาละความเพียรเสียเล่า” พระองค์ทรงนำ เรื่องในอดีตมาตรัสเล่าให้ฟังว่า ในกาลครั้งหนึ่ง สมัยที่พระเจ้าพรหมทัตได้เสวยราช- สมบัติอยู่ในกรุงพาราณสี มีหมู่บ้านหนึ่งตั้งอยู่ปากทางเข้าดง อันรกชัฏแห่งหนึ่ง ในหมู่บ้านนั้นมีนายบ้านผู้เข้มแข็งคนหนึ่ง เป็นหัวหน้าหมู่บ้าน และมีอาชีพรับจ้างนำคนเดินทางส่งให้พ้น ข้ามดงไป ง *มก. ขุรัปปชาดก เล่ม ๕๔ หน้า ๑๒๓