ความทุกข์ของเปรตในโลกหลังความตาย : หน้า 528/580

ธรรมะเพื่อประช เสียดายโอกาส ๕๒๗ เป็นอาจิณ ตลอดชีวิตไม่ได้ทำบุญกุศลใดๆ ไว้ เมื่อละจากโลกนี้ จึงไปบังเกิดเป็นเปรตที่หลังคูนอกเมืองสาวัตถี ในเปตโลกนั้น พวกเปรตจะอยู่กันเป็นกลุ่มๆ มีความ เดือดร้อน หิวกระหายเป็นปกติ บางพวกหิวน้ำ ก็วิ่งเข้าไปใกล้ แม่นํ้า ครั้นไปถึงแม่นํ้ากลับกลายเป็นความว่างเปล่า เมื่อเวลา ร้อนอยากเข้าไปสู่ร่มไม้ ร่มไม้ก็กลับกลายเป็นแดดแผดเผา เปรตตัวไหนมีกรรมมากก็จะถูกไฟแผดเผาตลอดเวลา ถ้าบาปน้อย ก็จะถูกความหิวกระหายคุกคามตลอดเวลา จะพากันเดินไปตาม สถานที่ต่างๆ เพื่อหาอาหารแต่ก็ไม่ได้กินอิ่ม เมื่อมีความหิวโหย อิดโรยมากขึ้น ต่างพากันล้มลงบนพื้นดิน บ้างล้มนอนหงาย บ้างล้มคว่ำ ดิ้นรนไปมาและสลบอยู่ที่พื้นดิน มีความทุกข์ ทรมานแสนสาหัส ครั้นตกกลางคืน เปรตเหล่านี้จะรำพันด้วยเสียงอันน่า สะพรึงกลัว ชาวเมืองที่อยู่นอกเมืองได้ยินเสียงนั้น พากันสะดุ้ง หวาดกลัว ต่างคิดหาวิธีที่จะให้เสียงนี้หายไป ด้วยการถวาย มหาทานแด่ภิกษุสงฆ์มีพระพุทธเจ้าเป็นประมุขที่วัดพระเชตวัน พลางกราบทูลเรื่องราวอันน่าสะพรึงกลัวที่เกิดขึ้นในยามราตรี พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า “ดูก่อนอุบาสกและอุบาสิกา ทั้งหลาย ท่านอย่าได้หวั่นวิตกในเสียงนั้นเลย เสียงที่น่าหวาด-