การชนะใจตน: ธรรมะจากพราหมณ์ : หน้า 230/580

ธรระพี ประช ชิตังเม เราชนะแล้ว ๒๒๕ เกิดขึ้นในใจ จนเวลาล่วงปฐมยาม คือผ่านยามต้นไปแล้ว ครั้นถึงมัชฌิมยาม พราหมณ์ก็ยังไม่อาจตัดใจถวายผ้าห่มได้ จนล่วงมาถึงปัจฉิมยาม บุญเก่าได้กระตุ้นเตือนให้ พราหมณ์คิดว่า ถ้าหากยังไม่สามารถกำจัดความตระหนี่ออก จากใจ เราจะพ้นจากความทุกข์อันแสนสาหัสนี้ได้อย่างไร เมื่อ คิดได้ดังนี้จึงตัดใจทันที รีบเข้าไปถวายผ้าแด่พระบรมศาสดา เมื่อคิดจะให้ กระแสบุญก็เกิดขึ้นแล้วในกลางกาย เมื่อตัดใจให้ได้ บุญก็กำจัดความตระหนี้ให้หลุดร่อนออกไป ใจของพราหมณ์ได้ ขยายกว้างออกไปอย่างไม่มีประมาณ เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ความเบิกบาน จนไม่อาจจะเก็บความปีตินี้ไว้ในใจเพียงคนเดียว จึงได้กล่าวถ้อยคำอันเป็นมงคล ดังก้องไปทั่วธรรมสภาว่า “ชิตัง เม ชิตัง เม ชิตัง เม เราชนะแล้ว เราชนะแล้ว เราชนะแล้ว” พระเจ้าปเสนทิโกศลซึ่งฟังธรรมอยู่ในที่นั้นด้วย ได้สดับ เสียงนั้นตรัสบอกให้ราชบุรุษไปถามว่า พราหมณ์ชนะอะไร พราหมณ์ตอบว่า “เราชนะใจตนเองแล้ว เพราะได้พยายาม ตัดใจถวายทานถึง ๓ ครั้ง ในครั้งสุดท้ายนี้เราเอาชนะความ ตระหนี้ได้” พระราชาดำริว่า พราหมณ์ผู้นี้ทำสิ่งที่คนทั่วไปทำได้ โดยยาก จึงเกิดความเลื่อมใส กระแสบุญจากใจของพราหมณ์ ได้แผ่ขยายไปสู่ใจของพระราชา ทำให้พระองค์ทรงเกิดความ เมตตา อยากได้บุญใหญ่กับพราหมณ์ด้วย