ธรรมะเพื่อประชา : หน้า 457/580

ธรรมะเพื่อประชา ชีวิตเหลือน้อยนิด อย่าคิดเรื่องไร้สาระ ៤៥៦ อาหารที่เราบริโภคแล้วไม่ย่อยก็ได้ ของเราพึงชานก็ได้ เสมหะของเราพึงกำเริบก็ได้ ลมในร่างกายของเราพึงกำเริบก็ได้ มนุษย์ทั้งหลายพึงเบียดเบียนเราก็ได้ พวกอมนุษย์จึง เบียดเบียนเราก็ได้ เพราะเหตุนั้น ภิกษุพึงพิจารณาดังนี้ว่า ธรรมอันเป็น บาปอกุศลอันใดที่เรายังละไม่ได้ จะพึงเป็นอันตรายแก่เรา ผู้ถึง ความตายในกลางคืนมีอยู่หรือหนอแล ถ้าภิกษุพิจารณาอยู่ อย่างนี้แล้ว รู้ว่าธรรมอันเป็นอกุศลที่เรายังละไม่ได้ ที่จะพึงเป็น อันตรายแก่เรา ผู้ถึงความตายในกลางคืนมีอยู่ ภิกษุนั้นจึง ทําความพอใจ ความพยายาม ตั้งสติและมีสัมปชัญญะให้ยิ่งขึ้น เพื่อละธรรมอันเป็นบาปอกุศลเหล่านั้นเสีย เปรียบเหมือนคนที่ ศีรษะถูกไฟไหม้ พึงทําความพยายาม ไม่ท้อถอย ตั้งสติและมี สัมปชัญญะให้ยิ่งขึ้น เพื่อดับไฟไหม้ศีรษะนั้น ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนั้นถ้าภิกษุพิจารณาอยู่ อย่างนี้แล้ว รู้ว่าธรรมอันเป็นบาปอกุศลที่เรายังละไม่ได้ ที่จะ เป็นอันตรายแก่เราผู้ถึงความตายในกลางคืนไม่มี ภิกษุนั้นจึง เป็นผู้มีปีติและปราโมทย์ หมั่นศึกษาทั้งกลางวันและกลางคืนใน กุศลธรรมทั้งหลายอยู่ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เมื่อกลางคืนสิ้นไป