การให้อภัยและการไม่จองเวร : หน้า 534/580

ธรระพี ประช ก่อเวรเพราะวาทกรรม ဇကာ สังสารวัฏ ดังนั้นบัณฑิตผู้ได้ศึกษาความจริงของชีวิต จึงไม่ผูกโกรธ จองเวรกัน แต่จะให้อภัยและมีเมตตาจิตต่อกัน การให้อภัยซึ่งกันและกันทำให้ไม่ต้องก่อเวร เพราะคนเรา ต้องเข้าใจความเป็นจริงอย่างหนึ่งว่า ในโลกนี้ไม่มีใครสมบูรณ์ พร้อม เมื่อไม่สมบูรณ์ บางครั้งคนอื่นอาจทำผิดพลาดล่วงเกิน เรา หรือเราอาจไปทำผิดพลาดล่วงเกินคนอื่น ทั้งที่มีเจตนาหรือ ไม่มีเจตนาก็ตาม ถ้าเราต่างให้อภัยซึ่งกันและกันแล้ว เวรนั้น ย่อมจะระงับไป เพราะเวรย่อมระงับได้ด้วยการไม่จองเวร แต่ เวรจะไม่ระงับเมื่อต่างผูกเวรกัน เรื่องการผูกเวรกันนี้ เมื่อครั้งที่พระบรมศาสดาสัมมา สัมพุทธเจ้าประทับที่วัดพระเชตวันมหาวิหาร ทรงปรารภเหตุ ที่มาของการผูกเวรระหว่างกากับนกเค้า เราคงเคยได้ยินถ้อยคํา ที่ว่า คนที่ไม่ถูกกันแล้ว ต่างหาทางประทุษร้ายต่อกัน อุปมา เหมือนพังพอนกับงู หมีกับไม้ตะคร้อ และกากับนกเค้า เรื่องนี้ ไม่ใช่เป็นแค่ค่าอุปมา แต่มีเหตุที่มา ซึ่งในวันนี้เราจะมาศึกษาถึง ต้นเหตุที่มาของกากับนกเค้าที่จองเวรกันมายาวนาน นานแค่ไหน เราต้องมาติดตามกันต่อไป *เรื่องมีอยู่ว่า ที่ท้ายมหาวิหารวัดพระเชตวัน พวกกามัก *มก. อุลูกชาดก เล่ม ๕๔ หน้า ๑๕๖