บทสทนาเกี่ยวกับเปรตและการให้ทาน : หน้า 529/580

Boประช เสียดายโอกาส ៥២៨ กลัวนั้น ไม่อาจทำอันตรายพวกท่านได้ เพียงแต่เปรตเหล่านี้ ต้องการสื่อสารให้พวกท่านรู้เรื่องเท่านั้นเอง มีเปรต ๒ ตน ประกาศโทษของตนว่า เมื่อพระทักขิไณยบุคคลมีอยู่เป็นอันมาก และไทยธรรม ที่จะน้อมเข้าไปตั้งไว้ก็มีอยู่ พวกเราไม่ได้ทำบุญแม้เพียงเล็กน้อย ที่จะนําพาความสุขมาให้ และไม่อาจทําตนให้มีความสวัสดีได้ อะไรจะพึงลามกกว่าการหลงใหลในเบญจกามคุณนั้นเป็นไม่มี พวกเราจุติจากราชสกุลแล้ว ไปบังเกิดในเปตวิสัย พรั่งพร้อม ด้วยความหิวและกระหาย เมื่อก่อนในโลกนี้ พวกเราเคยเป็นเจ้าของทรัพย์สมบัติ มากมายในที่ใด เมื่อละมนุษยโลกแล้วก็ไม่ได้เป็นเจ้าของในที่นั้นอีก ต่อไป พวกเปรตทั้งหลายบังเกิดขึ้นแล้วกลับเสื่อมลง ย่อมตาย เพราะความหิวและกระหาย นรชนรู้โทษอันเกิดด้วยอานาจ ความถือตัวว่า เป็นใหญ่อย่างนี้แล้ว ละความมัวเมาในความ เป็นใหญ่ได้แล้ว จึงไปสู่สวรรค์ เมื่อตายไปย่อมเข้าถึงสวรรค์” ครั้นพระบรมศาสดาตรัสบุพกรรมของเปรตเหล่านั้นแล้ว ทรงชี้อานิสงส์ในการถวายทานว่า “สัปบุรุษย่อมให้ทาน คือ ข้าวและนํ้าที่สะอาด ประณีต ตามกาลสมควรเนืองนิจใน ผู้ประพฤติพรหมจรรย์ ผู้เป็นบุญเขต บริจาคทานมากแล้ว