การสร้างวาทกรรมและผลกระทบของการผูกเวร : หน้า 538/580

ธรระพี ประช ก่อเวรเพราะ ว า ท ก ร ร ม ๕๓๗ เราควรจะตั้งกาผู้มีปัญญาเป็นพญาจะดีกว่า” นกเค้ารีบพูดขึ้นท่ามกลางที่ประชุมว่า “ข้าพเจ้าไม่เห็น ด้วยที่จะให้กาเป็นผู้นำ เพราะพฤติกรรมของกาไม่น่าไว้วางใจ ธรรมดาวิสัยของกามีปกติเที่ยวขโมยกินไข่นก และกินแม้ กระทั่งลูกน้อยของแม่นกทั้งหลาย หากกาได้เป็นพญาแล้ว พวกเราคงมิต้องส่งไข่นกไปบ้าเรอให้กาหรือ ท่านทั้งหลายจง ตรองดูให้ดี เราไม่พอใจที่จะตั้งกาให้เป็นพญาของพวกนก” ส่วนกาก็พูดสวนขึ้นมาทันทีว่า “เราก็ไม่พอใจที่จะตั้งเจ้าให้เป็น พญาเช่นกัน” จากนั้นกาได้บินขึ้นไปในอากาศ สวนนกเค้ามีความโกรธ เป็นกำลัง เพราะถูกคัดค้านทำให้เสียหน้า จึงบินไล่ล่าตามจิกตีกา และตั้งแต่นั้นมา ในหมู่กาและนกเค้าจึงเริ่มจองเวรกันเรื่อยมา แม้ในปัจจุบันถ้าเจอกันก็เป็นอันต้องจิกตีกันให้ตายไปข้างหนึ่ง และในระหว่างที่กากับนกเค้ากำลังวิวาทกัน หมู่นกทั้งหลายจึง ได้แต่งตั้งหงส์ทองให้เป็นพญา เพราะธรรมดาหงส์ย่อมไม่ เบียดเบียนเหล่าสกุณา ทั้งรูปร่างก็งดงามน่าทัศนา ฉะนั้นหงส์ จึงได้เป็นพญาหงส์ จากเรื่องนี้ เราจะเห็นได้ว่า การสร้างวาทกรรมต่อกัน มีผลทําให้ผูกเวรกันไปยาวนาน และต้องมาเบียดเบียนทำร้ายกัน