ธรรมะเพื่อประช : หน้า 458/580

ธรรมะเพื่อประช ชีวิตเหลือน้อยนิด อย่าคิดเรื่องไร้สาระ ๔๕๗ กลางวันเวียนมาถึง ย่อมพิจารณาดังนี้ว่า ปัจจัยแห่งความตาย ของเรามีมากหนอ ทั้งอันตรายที่เกิดจากสัตว์ร้าย อันตรายที่ เกิดจากตัวเอง เช่น อาหารที่เราบริโภคแล้วไม่ย่อย ลมใน ร่างกายของเราพึงกำเริบ เป็นต้น และมนุษย์ทั้งหลายพึง เบียดเบียนเราก็ได้ พวกอมนุษย์จึงเบียดเบียนเราก็ได้ เพราะ เหตุนั้น เราพึงถึงความตาย อันตรายนั้นจึงมีแก่เราอย่างแน่นอน ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุนั้นจึงพิจารณาดังนี้ว่า ธรรม อันเป็นบาปอกุศลที่เรายังละไม่ได้ ที่จะพึงเป็นอันตรายแก่เราผู้ ถึงความตายในกลางวันมีอยู่หรือหนอแล ถ้าภิกษุพิจารณาอยู่ อย่างนี้แล้ว รู้ว่าธรรมอันเป็นบาปอกุศลที่เรายังละไม่ได้ ที่จะ พึงทำอันตรายแก่เราผู้ถึงความตายในกลางวันมีอยู่ ภิกษุนั้นจึง กระทำความพอใจ ความพยายาม ความอุตสาหะ ความเพียร ความไม่ท้อถอย มีสติและสัมปชัญญะให้ยิ่งขึ้น เพื่อละธรรมอัน เป็นบาปอกุศลเหล่านั้นเสีย เปรียบเหมือนบุคคลมีผ้าถูกไฟไหม้ หรือศีรษะถูกไฟไหม้ พึงกระทำความพอใจ ความพยายาม ความอุตสาหะ ความเพียร ความไม่ท้อถอย ตั้งสติและมี สัมปชัญญะให้ยิ่งขึ้น เพื่อดับไฟไหม้ผ้าหรือศีรษะนั้น ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนั้นถ้าภิกษุพิจารณาอยู่ อย่างนี้ว่า ธรรมอันเป็นบาปอกุศลอันเรายังละไม่ได้ ที่จะพึงเป็น