ความเพียรและหวังในธรรม : หน้า 116/580

ธรรมะเพื่อประช ผู้ไม่เกียจคร้าน ๑๑๕ ขณะนั้นเอง พระโพธิสัตว์คิดว่า “เมื่อเราละความเพียร เสียแล้ว คนทั้งหลาย จักพากันฉิบหาย” รุ่งเช้า จึงสำรวจพื้นทราย เห็นกองหญ้าแพรกกองหนึ่งจึงคิดว่า หญ้าเหล่านี้เกิดขึ้นได้ เพราะอาศัยความชื้นของน้ำข้างล่าง จึงสั่งให้คนขุดลึกลงไปได้ ๖๐ ศอก ทันใดนั้น จอบได้กระทบกับหินดานข้างล่าง ทันทีที่ได้ยินเสียง จอบกระทบกับหิน พวกเขาพากันถอดถอนใจละความเพียรกัน ทั้งหมด พระโพธิสัตว์คิดว่า “ภายใต้หินนี้ต้องมีน้ำแน่” จึงลงไป ยืนที่พื้นหิน ก้มลงเงี่ยหูฟัง ได้ยินเสียงน้ำเบื้องล่าง ท่านรีบไป บอกคนรับใช้ว่า “พวกเรายังพอมีหวัง หากเธอละความเพียร พวกเราจะฉิบหายกันหมด ขอเธออย่าละความเพียรเลย จงเอา ค้อนเหล็กนี้ลงไปทุบแผ่นหินเถิด” คนรับใช้ก็รับคำของพระโพธิ สัตว์ และยืนทุบแผ่นหินนั้น จนกระทั่งแผ่นหินแตกออกเป็น ๒ ซีก กระแสน้ำประมาณเท่าลำตาลก็พวยพุ่งขึ้นมา คนทั้งหลายต่าง พากันดื่มน้ำอาบนํ้า ปรุงอาหาร และเมื่ออาทิตย์อัสดง พวกเขา ก็พากันออกเดินทางไปจนถึงจุดหมายปลายทาง ภิกษุนั้นได้ฟัง พระธรรมเทศนา เกิดกำลังใจ ตั้งใจประกอบความเพียรใหม่ ในที่สุดก็ได้บรรลุธรรมเป็นพระอริยบุคคลสมความปรารถนา จากเรื่องนี้ จะเห็นได้ว่า บุคคลผู้มีความเพียร ไม่