ธรรมะเพื่อประช: ที่พึ่งในภพหน้า : หน้า 438/580

ธรรมะเพื่อประช ที่พึ่งในภพหน้า ๔๓๗ ผู้เจริญทรงให้โอวาทสั่งสอนพวกข้าพระองค์ด้วยเถิด เพื่อ ประโยชน์ เพื่อความสุขแก่พวกข้าพระองค์ตลอดกาลนานด้วย เถิด” พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า “ดูก่อนพราหมณ์ ที่แท้พวก ท่านเป็นคนแก่เฒ่าชราล่วงกาลผ่านวัยมาโดยลำาดับ มีอายุได้ ๑๒๐ ปีนับตั้งแต่เกิดมา แต่มิได้สร้างความดี ไม่ได้ทำกุศล ไม่ได้ ทำกรรมอันเป็นที่พึ่งในโลกหน้าไว้ ดูก่อนพราหมณ์ โลกนี้ถูกชรา พยาธิ มรณะ นำเข้าไปอยู่ เมื่อถูกชรา พยาธิ มรณะนำเข้าไป อยู่เช่นนี้ ความสํารวมทางกาย วาจาและใจ ย่อมเป็นที่ต้านทาน เป็นที่เร้นภัย เป็นเกาะ เป็นที่พึ่ง เป็นที่ยึดเหนี่ยวของท่านผู้ละ โลกนี้ไปแล้ว” พราหมณ์ทั้งสองได้ฟังพระธรรมเทศนาแล้ว เกิดความ เลื่อมใสศรัทธา มีใจตั้งมั่นในพระรัตนตรัย จึงทูลขอบรรพชา อุปสมบทในพระพุทธศาสนา แต่เนื่องจากพราหมณ์ทั้งสองแก่ชรา ไม่เหมาะแก่การออกบวช และไม่สามารถบำเพ็ญข้อวัตรปฏิบัติ ของนักบวชให้บริบูรณ์ได้ เพราะฉะนั้นพระผู้มีพระภาคเจ้าจึง ทรงให้พราหมณ์สมาทานตั้งมั่นอยู่ในศีล ๕ เท่านั้น ซึ่งเป็นสิ่งที่ เหมาะแก่วัยของพราหมณ์ พราหมณ์ทั้งสองต่างมิได้น้อยอก น้อยใจ ได้ตั้งมั่นสมาทานรักษามิให้ด่างพร้อยจนตลอดชีวิต เมื่อ