ชีวิตและความตาย: การเปรียบเทียบระหว่างโคกับมนุษย์ : หน้า 367/580

Boประช ทาน คือชีวิต ๓๖๖ นายโคบาล คือ คนเลี้ยงโค จะคอยทำหน้าที่ต้อนฝูงโค ไปหากินตามทุ่งหญ้าทั้งวัน พอตกเย็นก็ต้อนฝูงโคกลับเข้าคอก ทำอยู่อย่างนี้ เป็นวัน เป็นเดือน เป็นปี จนกว่าฝูงโคจะเติบโตเต็มที่ และเมื่อถึงเวลาก็จะต้อนเข้าสู่โรงฆ่าสัตว์ เหมือนชีวิตของเราที่ ถูกชรา คือความแก่ และปัจจุ คือความตาย ต้อนอายุของเรา ไปสู่ความเสื่อมสลายทุกขณะ ทันทีที่เราเกิดมาเป็นมนุษย์ ชีวิต ของเราก็เหมือนแสงเทียนที่ถูกจุดขึ้น แสงเทียนนั้นได้ส่อง แสงสว่างไสวไปเรื่อยๆ เมื่อไส้เทียนหมดลง ย่อมต้องถึงการ ดับวูบไปในที่สุด บางครั้งเราจะพบว่า หากเทียนบางเล่มถูกลมพัด จ่า ต้องดับวูบลงกลางคัน ไม่ได้ให้ความสว่างไสวจนไส้เทียนหมด เล่มเสมอไป ชีวิตของบางคนตายตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา บางคนตายตอนเด็กก็มี ตายตอนยังเป็นหนุ่มสาวก็มาก นอกนั้น ก็ตายตอนแก่ บางคนตายเพราะถูกโรคภัยไข้เจ็บเบียดเบียน บางคนตายเพราะอุบัติเหตุ ดังนั้นการตายของแต่ละคน ต่างมี สมมุติฐานที่แตกต่างกันความแน่นอนของชีวิตว่าจะตายตอนไหน เป็นสิ่งที่กําหนดไม่ได้ ขึ้นอยู่กับบุญทำกรรมแต่งของแต่ละบุคคล แต่ถึงอย่างไรก็ต้องตายทุกคน เพียงแต่จะเร็วหรือช้าเท่านั้นเอง อย่างไรก็ตาม ตายเร็วตายช้าไม่ได้เป็นเครื่องวัดความมี โชคดีที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ต้องดูตัดสินขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ว่า